Ons paleisje komt af!

Lieve luitjes,

Weer eens een bericht vanuit Kafue. Het leven begint hier al aardig een beetje routine te vertonen en dan zo toch ineens weer niet. Het Afrikaanse adagium ‘No condition is permanent’ lijkt ook op ons van toepassing te zijn. Margriet net enigszins hersteld van haar voetwond, dan volgt er een flinke griep. Ik net op mijn plek voor mijn werk vanaf 1 december, dan bedenkt mijn werkgever zich ineens weer om totaal onduidelijke redenen. MAAR de auto doet het nog steeds!
Ons guesthouse is in aanbouw dus vanaf begin december kan ieder die maar wil, langskomen. Je kunt er met z’n 4-en slapen en het heeft een eigen badkamer en wc (om nog maar te zwijgen over het uitzicht op het Zambiaanse miombo forest met elke ochtend de aapjes om je heen).
We zijn nu voor de grap de schitterende kleurrijke vogels die hier rondvliegen ‘in kaart aan het brengen’.
Het enige bouwproject dat nog voltooid moet worden rond het huis, is een muur die (als goede nederlanders) het water uit onze tuin moet houden. Dat zal niet vaak per jaar nodig zijn – het moet erg erg hard regenen voordat het water vanaf de heuvel stroomt in plaats van erin weg te zakken. Maar toch, het is het risico niet waard.

De auto heeft ons eindelijk wat rust gegund. Nadat hij alle olie ineens verloren had, was hij 3 weken voor een motorrevisie uit de running geweest. Frappant genoeg werd hij bij ons terug gebracht met echt veel te weinig koelvloeistof. Op weg naar de volgende vastloper...... daarbij (ook weer een stap op weg naar motorproblemen) veel teveel olie in de motor.......
We zijn dan ook rap overgegaan naar Lewis, onze oude garagist die onze Toyota Hilux onderhield van 2000-2003.

Onze keuken, welke gemaakt wordt door het timmeropleidingsinstituut St. Ambrose in Kafue, is eindelijk af. Alles wat ze maken (onze raamkozijnen, deuren, inbouwkasten) is schitterend alleen de planning......echt Afrikaans. Het had wat voeten in aarde omdat ze een meetfout hadden gemaakt. Het bleek het ‘eenvoudigste’ om de kraan uit de muur te breken en iets naar rechts schuiven......

Een paar weken geleden zijn we hier naar de bioscoop geweest met de kids. Een fenomeen wat er nog niet was toen we in 2003 vertrokken. Sindsdien is er een 2e groot winkelcentrum (Amerikaanse opzet) bijgekomen. Gigantische SPAR (!) supermarkt, banken, reisburo’s, hippe restaurants, bowlingbaan en…..een bioscoop met Westerse (en Indiase) films. En zo hebben we genoten van de leuke film Ratatouille. Erg leuke animatiefilm over een rat die graag chef kok in Parijs wil worden.

Zoals het altijd lijkt te gaan, leren we ook steeds meer (voor ons) nieuwe Hollanders leren kennen. Hans & Petra met 3 kids zitten hier voor TBC onderzoek en wonen in Lusaka. Hans & Janice zitten hier met 1 kid – Hans geeft onderwijs aan de opleiding voor Clinical Officers (soort HBO dokters). Erg leuke lui maar natuurlijk wel weer een uur rijden (Lusaka) dus even langswippen is toch niet aan de orde. Ook troffen we afgelopen weekend Peter en Gillian weer. Zij doen van alles om in Zambia te kunnen blijven wonen (al sinds 2000). Een erg interessant project wat ze al jaren doen is het runnen van de enige boerderij die olien voor de parfum industrie ‘verbouwd’ (afkomstig uit bloemen zoals de frangipani).

Onlangs is Tom voor het eerst weer naar NL op reis geweest. Het was waarschijnlijk ook de laatste voor het Ministerie van Verkeer & Waterstaat. Het wispelturige gedrag van het Directoraat Generaal Transport & Luchtvaart, of beter de emotionele besluitvorming van de Directeur Generaal van DGTL, heeft geleid tot afwijzing van de subsidie aanvraag van de stichting AviAssist. De afgelopen 1,5 jaar was het steeds al onduidelijk of er een subsidie zou komen maar toch vrij onverwacht kapte het DG-tje het verhaal eind oktober ineens af. Erg onprofessioneel maar gelukkig gaat zij de professie ook verlaten. Dat betekent dus ineens een hoop financiele onduidelijkheid voor ons voor de toekomst. Margriet haar salaris is helaas lang niet voldoende om van te kunnen leven.
Gelukkig is de AviAssist Foundation mid september nog opgericht door 3 gerenomeerde internationale luchtvaartpersoonlijkheden. Nu probeert Tom het verlies van de DGTL subsidie te compenseren door al eerder contact te zoeken met andere partijen die hebben aangegeven wellicht iets met de AviAssist Foundation te willen doen in Afrika. Zo is daar Belgie (duidelijke luchtvaart belangen in centraal Afrika – want hun Brussels Airlines vliegt er met grote regelmatig naartoe) & en de United Arab Emirates (werken aan een gigantisch luchtvaartcentrum in Dubai waarvoor ze op mondiaal Verenigde Naties nivo ook graag de nodige goodwill van de 53 Afrikaanse landen willen mobiliseren).
Daarbij heeft Tom gelukkig nog een potje over vanuit z’n freelance tijd dat nu voor dezelfde doelen als waarvoor het destijds bedoelt was (verbeteren luchtvaart veiligheid in Afrika) kan worden aangewend. Dat potje geeft ons in elk geval iets van 9-10 maanden een basis inkomen (vanaf 1 maart – datum dat ik ontslag zal nemen bij Verkeer & Waterstaat). Daar zit dan ook nog een beetje ruimte in om een paar kleine projectjes te kunnen doen.
Gelukkig voerde de korte reis naar Nederland van 1 week nog langs Brussel en op de terugreis nog langs Nairobi (Kenya), Arusha (Tanzania) en Dar Es Salaam (Tanzania). Daar werd met een aantal vlotte partners gesproken wat wel weer de nodige inspiratie opleverde.
Ook werkt Tom nu 1 of 2 ochtenden per week bij het Zambiaanse departement voor luchtvaart. Dat is leuk om middenin z’n werkgebied te zitten, collega’s te hebben en betrokken te zijn als speciaal adviseur bij het reorganisatie proces van die organisatie. Het idee is dat het van een overheidsdepartement wordt omgevormd tot een autoriteit die haar eigen inkomsten behoudt. Daarmee kan het geld dat de luchtvaart betaald voor bijvoorbeeld landingen in Zambia maar ook overvliegen van Zambia (KLM van en naar Johannesburg bijvoorbeeld) dan worden gebruikt om de faciliteiten op peil te houden en de expertise in het land. Immers, meer geld in de luchtvaartorganisatie betekent ook dat Zambiaanse experts die ook prima elders in de wereld kunnen werken (en veel meer verdienen) in Zambia een beter salaris kunnen krijgen. Dit is een verandering die vooral voor Afrika door de internationale luchtvaartgemeenschap wordt aangemoedigd.
In dat proces zitten vooral veel andere overheidsinstellingen (directeuren planning van met Ministerie van Financien bv.) die niets van luchtvaart weten. Tom brengt hen middels bijvoorbeeld presentaties op de hoogte van de internationale plichten op het gebied van luchtvaartveiligheid. En dat was afgelopen weekend bijvoorbeeld in een leuke country hotel ten noorden van Lusaka. Ter betaling voor z’n diensten mochten Margriet en de kids ook mee!

Na 3 maanden geen TV in de bush maar toch de nodige turbulentie in het dagelijks leven, werd het tijd om een alternatief voor eenvoudig vertier te vinden. En dankzij Hans (van Dijkhuizen, mijn collega in AviAssist) ken ik het programma Limewire. En dankzij de satelliet internet verbinding kunnen we aardig snel dingen downloaden. Toevallig zocht ik een liedje en kwam ik bij iemand op Limewire de medische verpozingsserie Grey’s anatomy tegen (had het nog nooit gezien maar wel van gehoord). Sindsdien staat de compu elke nacht in samenwerking met de externe harde schijf en de 1,2m satelliet schotel aan het huis te stampen. Waarschijnlijk kopen we ergens in de komende maanden een satelliet schotel om zogenaamde Free-to-air kanalen te kunnen kijken – dan hebben we weer wat meer keuze in ‘hersenen op nul’-vermaak en kunnen we als het goed is ook BVN (Het Beste van Vlaamse & Nederlandse TV) en een berg Aziatische TV zenders gratis ontvangen. Dat wordt dus weer het Nederlandse 8-uur journaal kijken maar belangrijker nog: voor de kids af en toe wat schoolTV achtige programma’s. Goed voor de ontwikkeling (dergelijke programma’s kennen ze hier niet) en voor hun Nederlands.

Ook worden er weer stappen gezet richting vliegen in het Zambiaanse luchtruim. We stappen weer in bij een groepje eigenaren die hier samen een Cessna 182 hebben. Een van hen is Richard, met wie we ook eerder een vliegtuig ‘deelden’. De overige mannen zijn nieuw maar ook prima gezelschap. Een medische keuring is al afgerond en nu moet er nog een stuk theorie worden gedaan. Dit type vliegtuig is namelijk complexer dan wat Tom tot nu toe gevlogen heeft. Daarbij moet er dan ook een stuk praktijk vliegen met instructeur worden gedaan om bekend te raken met het nieuwe vliegtuig (verstelbare propellor, hogere snelheden in alle vliegomstandigheden). Hopelijk kunnen we na de regentijd dus weer met z’n 4-en per vliegtuig op pad naar de mooiste plekjes van Zambia.

De kindjes zijn eigenlijk helemaal gewend. Ze spelen regelmatig met de kinderen van Marco & Esah (onze zakenpartners in het duurzaam energie training en informatie centrum in aanbouw) – Mariska & Malvern. Daarbij hebben ze ook regelmatig de kindjes van Luckwell over de vloer. Luckwell werkte voor ons in Kaoma en wilde ook graag hier komen werken. Wij wilden hem graag als medewerker omdat het een erg vrolijk, gezellige jongeman is die eigenlijk alles kan. Zo kan hij eigenlijk alles maken, heeft hij een rijbewijs en is goed in de tuin. We hebben de afgelopen jaren leuk en goed contact gehouden dus het was makkelijk weer op te pakken. Hij is juist vandaag verhuist naar een huis in Kafue. Kafue ligt hier 9 kilometer vandaan en is een redelijk industrieel stadje.
De kids spelen nagenoeg elke dag buiten. Nu misschien iets minder want de regentijd dient zich aan. Dat betekent een paar keer per dag een fikse regenbui van 1-2 uur met daarna weer zonneschijn. Nieuwe watervoorraad ook natuurlijk. Want al die liters (inschatting is 125 miljoen liter op de 35ha van ons & en buren Suntech) trekken natuurlijk weer de grond in. Via de pomp op 35 meter diepte in ons pomphuis wordt dat dan weer omhoog gepompt naar de 10.000 liter watertank op de heuvel achter ons huis. De bron brengt 2 liter per second op. Die pomp gaat eens per 2-3 dagen aan en pompt dan vervolgens iets van 2000 liter per uur in de tank. Water genoeg dus!
Erg leuk trouwens om te horen dat de kids (want zo begon dit verhaal) een echt Zambiaans Engels accent hebben gekregen. Beste voorbeeld is bij het tellen. Niet: One, two….. maar one, too

Margriet haar werk gaat (ook) goed. Ze zou graag iets meer werken dan de 2-3 dagdelen die ze nu werkt maar dat komt waarschijnlijk nog wel. Ze wisselt huisarts sessies af met sessie als ‘mini-gynaecoloog’ (ook wel well women kliniek genoemd). Een leuke diversiteit aan patienten en casuistiek maar graag nog iets meer huisarts werk om het bijhouden van haar Engelse huisarts aantekening (Member of the Royal College of General Practitioners – jaja!) mogelijk te maken. Erg leuk is ook de de kliniek (Corpmed Medical Clinic) aan de Zambiaanse winkelstraat, Cairo Road zit (zie foto). Op Cairo road zagen Margriet en de kids onlangs trouwens de Zambiaanse versie van veetransport (zie foto)

Nu, dat was het eigenlijk even weer. Voor degenen onder jullie die iets meer actuele zaken (in het Nederlandse) willen lezen over Zambia, kijk eens op www.werkgroepzambia.nl/118.pdf Een leuke verzameling kranteknipselen!

Een bergje (klein) foto’s te illustratie.

Tizaonana!