Half september & hoe ziet het leven er nu uit

Alweer een paar maanden hier en het settelen begint al aardig te lukken. We hebben ons allebei weer volledig op het werk gestort en ook de kindjes zijn na een maand vakantie weer naar school. Er is weer heel wat gebeurt sinds de laatste brief. Het belangrijkste is toch wel de komst van onze container en al weer 2 leuke bezoekjes gehad. Als eerste zijn Jaap en Marita met kids enkele dagen langs geweest met hun 2 kids. (voor degene die niet weten wie zij zijn - kan ik me niet voorstellen maar toch - met hun hebben we eerder drie erg gezellige jaren in Kaoma gewoond) Zij waren op vakantie in Zambia met een gehuurde 4x4 Landrover met twee tenten bovenop hun auto. Was maar goed ook want toen zij kwamen waren onze spullen er nog niet en kampeerden we nog in eigen huis. Zij hebben gezellig een paar daagjes mee gekampeerd en vervolgens zijn we met ons allen naar Kaoma gereden. Een complete reunie met als eerste natuurlijk een Zambiaans Mosi biertje in Jaap’s boomhut!!!!. Jaap had daar half boven hun huis een waanzinnig groot platform met balustrade gebouwd in een hele grote boom. Gelukkig was de dokter die er nu woont er niet zodat we ongegeneerd bier en chips hebben gedronken en gegeten. Helaas gingen Jaap en Marita met kids de volgende middag al weer door maar wij zijn nog een nachtje in Kaoma gebleven. Hardverwarmend om iedereen weer te zien. Ook het nieuwe ziekenhuis uitgebreidt bekeken. We waren erg onder de indruk. Nu maar hopen dat de overheid gauw hun belofte nakomt en de rest af gaat bouwen. Gisteren een brief naar de Director van Central Board of Health geschreven (dus nu maar afwachten) Was erg leuk om Naomi en Luckwell in goede gezondheid te zien samen met hun familie. Zij werkten van 2000 tot 2003 bij ons in en rond het huis in Kaoma. Ook Florence, de vrouw van Stanley uitgebreidt gespoken. Stanley werkte bij ons in de tuin in Kaoma. Eerder dit jaar overleed hij helaas.
Bij een kort bezoek aan het ziekenhuis reageerde de verpleging van het ziekenhuis erg enthousist en sommigen vroegen zich af of ik niet weer in Kaoma kon komen werken. Hierna twee nachtjes in Mukambi Lodge ons laten verwennen. Erg gezellig om Edjan en Robyn weer uitgebreidt te spreken. (Van de documentaire ‘Van Amstelveen naar Afrika’ op RTL 4; waar overigens binnenkort een vervolg van komt)

Enkele weken later was het zover: Onze container!!!! Hij zou al weken eerder komen maar heeft helaas nogal wat omwegen gemaakt. Hij zou per boot van Rotterdam naar Durban gaan., bleek dat iemand bedacht had dat hij naar Dar es Salaam moest via Port Elisabeth en Durban. Gelukkig kwamen we daar achter toen hij bij Port Elisabeth stond en na de nodige telefoontjes is het in iedergeval gelukt dat hij tot Durbin zou gaan. (al enkele dagen/weken vertraging). Vervolgens heeft de container in Johannesburg enkele weken staan wachten op transport. Toen onderweg naar hier nog een ongeluk gehad waardoor hij weer een weekend later kwam maar UITEINDELIJK toch een container met AL ONZE SPULLEN. Heaven!!! Gelukkig precies op tijd aangezien een week later Tom’s ouders zouden komen voor de verjaardag van Vera. Gauw het huis ingericht en nu voelt het pas echt ons huis (‘t voelt ook wel weer heel definitef als de spullen er zijn)

Wat een genot om op een goed zittende bank te zitten. Ook de kindjes kunnen nog steeds hun lol op. Uit de kelder komt nog vrijwel dagelijks weer een nieuw stuk speelgoed. Als zo’n container komt besef je ook pas weer hoe ontzettend belachelijk veel spullen we eigenlijk hebben en dat je je ook prima red met 3 pannetjes en 4 plastic bordjes. Gelukkig hebben we een erg grote kelder want anders hadden we de komende jaren tussen de dozen geleefd. Ook aangezien we nog geen schuur en gastenverblijf hebben waar ook de nodige dingen in komen te staan.

Nog meer bezoek. Toms ouders hadden als verrassing voor Vera bedacht dat het wel erg leuk zou zijn als zij hier zouden zijn op haar verjaardag. Wij hebben het gelukkig geheim kunnen houden tot de dag van aankomst. Wel hadden we verteld dat we ’s zondags iets speciaals zouden gaan doen. Helaas konden we ze niet ophalen met onze eigen auto aangezien een week voor hun komst (de dag van de container) ik op weg was naar mijn werk en in een keer stil stond. Alle olie was eruitgelopen in zeer korte tijd en daar schijnt een motor niet zo goed tegen te kunnen!!! Daar stond ik aan de kant van de weg met allemaal olie onder de auto. Gelukkig kon Laureijs mij naar huis slepen en heeft de garage de auto later opgehaald. Helaas bleek wel de hele motor naar de malle moer. Gelukkig nog in de garantie tijdmaar toch hadden we dit allemaal liever niet gehad. Met name omdat de eigenaar op vakantie was en er dus geen leenauto te regelen was. Dan zitten we toch wel echt ver in de bush. Ik ben vervolgens een week heel vroeg naar mijn werk gegaan met Gerda mee (6.30 vertrek) en met de minibus terug. Ook een hele ervaring op zich. Gelukkig hadden ze wel een een auto voor het weekend zodat we in iedergeval Tom’s ouders konden ophalen, dachten we…. Op weg naar het vliegveld werd de motor heter en heter. De meter ging dusdanig omhoog dat we er absoluut niet mee door konden rijden. Gelukkig woont er net voor Lusaka een Nederlander die auto’s verhuurd. Die gebeld om 8.30 uur op zondag ochtend. Gelukkig hadden zij wel een 4x4 te huur dus even uit de brand geholpen. (Wel de nodige dollars lichter) De volgende ochtend de huurauto weer terug gebracht en met de oververhittende auto naar de garage gereden. Gelukkig was de eigenaar weer terug en meteen een nieuwe auto mee gekregen. Die ons vervolgens ook weer 2 keer heeft laten staan waar ik jullie niet verder mee zal vermoeien. Laat ik het kort houden: Bij deze garage huren of kopen we nooit een auto weer. Gelukkig onze eigen auto weer terug nu dus hopelijk blijf deze nu wel goed rijden. We brengen hem voor de zekerheid nog even naar een andere garage om hem goed na te laten kijken.

Gelukkig nog net op tijd op het vliegveld waar Tom’s ouders in een record tempo door de douane waren.

2 erg gezellige weken gehad met veel geklus. Huis begint steeds meer een echt huis te worden. Tijdens hun verblijf de ingebouwde kasten gekregen. Mooie van rosewood gemaakte kasten, waardoor weer heel wat dozen leeg gemaakt konden worden. Eigenlijk met name thuis gebleven met een kort tripje naar Kafue en Lusaka. Vera’s verjaardag was een groot succes. Ze is werkelijk enorm verwend. Veel cadeautjes van opa en omi;opa en oma en Roelf en Ineke die Tom’s ouders allemaal hadden meegenomen. ’s Zaterdags een kinderfeestje gehad. Lekker buiten rond het kleine zwembadje. Ook Naomi was speciaal voor Vera’s verjaardag uit Kaoma gekomen.

Zondag Tom’s ouders weer naar het vliegtuig gebracht met alweer de nodige hindernissen. Een lekke band die helaas niet goed was verwisseld waardoor de band ineens naast ons reed. Ik met de kindjes en Tom’s ouders in een taxi naar her vliegveld gegaan en Tom de auto GOED gerepareerd. Gelukkig heeft Tom nog wel even zijn ouders gezien op het vliegveld.

Kindjes hebben het erg naar hun zin op school en leren enorm snel. Joris schreef zowaar gisteren al zijn naam en kan al bijna alle letters herkennen. Vera maakt tegenwoordig onze boodschappenlijstjes wat ook erg handig is.

Tom is weer meer dan fulltime aan het werk aangezien het er nu naar uitziet dat de stichting er nu echt gaat komen…. (anderhalf jaar na dato) In oktober komt één van de bestuursleden uit USA naar NL waarmee dan het aanvangsbestuur helemaal in NL is en dan zullen alle puntjes op de i gezet worden en dan staat hij als het goed is per december op eigen benen.

Ik ben alweer enkele weken aan het werk. In principe parttime zodat ik de kindjes van en naar school kan brengen. Erg leuk werk tot nu toe. Een combinatie van huisarts werk en een Well woman Clinic. In mijn eerste week al een patient uit moeten vliegen dus het is gevarieerd genoeg.
Heb nu veel tijd om een uitgebreide brief te maken aangezien ik maandag middag ben uitgegleden en mijn voet heb opgehaald. (Stom he) We waren met Luckwell aan het kijken naar een huisje voor hem (hij werkt weer bij ons). Het was daar nogal oneffen met enkele stekelbosjes dus tilde ik Joris evenop zodat hij zich niet pijn zou doen. Stuikel ik met hem in mijn armen. Hij heeft gelukkig alleen maar een blauwe plek maar mijn voet lag helaas open. Meteen naar mijn eigen kliniek in Lusaka gereden waar ik een koninklijke behandeling heb gehad en nu dus met mijn voet omhoog zit. Het gaat uitstekend alleen kan ik mijn voet nog niet belasten. Dus plenty tijd om te schrijven.

Genoeg gebeurt dus in de afgelopen weken. Met name problemen met auto’s maar dat is nu voorgoed afgelopen. Erg leuke bezoekjes gehad en een leuke trip naar Kaoma.
En een regelmatige verschijning die een echt Afrikaanse tint aan ons wonen hier geeft, zijn de vervet monkies die hier in een troep van 12-15 nagenoeg elke dag rond ons huis zitten!

De komende weken hopelijk weer wat meer tijd voor het energie centrum zodat we jullie daar gauw een update over kunnen geven. Er staat nu een staalconstructie waar het centrum ingebouwd moet worden. Nu moeten we een bouwtekening maken en dan fondsen gaan werven. Maar daarover later meer.
Zometeen Nshima eten voor de 2 keer sinds we hier zijn. De kids vinden het heerlijk.

Tot gauw!