Gezondheidszorg van de andere kant gezien

Een jaar of 3 geleden ben ik in Cornwall eens flink hard op mijn achterste gevallen toen ik op mijn hollandse klompen op een houten vlonder uitgleed. Weekje ellende en over was het. Maar het lijkt toch het begin geweest van een gevoelig ruggetje want vorig jaar volgde er, na een tijdje raar te hebben gezeten, een periode van flinke rugpijn. Mee naar de Chiropracter en de tijd heelde het. Maar eerder dit jaar kwam het ineens veel heftiger terug. Onschuldig zitje op de bank, werkend met de laptop op schoot. Een gang naar de chiropracter maar uiteindelijk zat er geen vooruitgang meer in terwijl er toch een hoop ellende overbleef. Lopen, autorijden laat staan vliegen – het was ineens haast taboe. Tja, en dan zit je ineens toch in een land met slechte voorzieningen. Uiteindelijk een bezoek aan een Engelse orthopeed die hier in een nieuw ziekenhuis, het Beit Cure ziekenhuis, praktiseert. Dat ziekenhuis is voornamelijk bedoeld voor operaties op neurologisch en orthopedisch gebied voor de armere Zambianen. Maar ze proberen fondsen te werven door aan de rijkeren in dit land diensten te verlenen. Tja, ik had me voor het ziekenhuis in Kaoma wel bezig gehouden met zogenaamde covered walkways. Dat is een gebruikelijk principe hier om de verschillende losstaande afdelingen van een ziekenhuis met elkaar te verbinden door een overdekt voetpad. Handig in de regentijd die hier toch 5-6 maanden duurt. Maar nu lag ik ineens op een ziekenhuisbed en zag de onderkant van zo’n covered walkway....... in een operatie schort van de mannenafdeling naar de OK. De kleine ingreep, waarbij ze middels een injectie nabij je ruggewerf een soort van zenuwontspannend goedje inspannen zou onder algehele versuffing gebeuren maar ik denk dat ze m’n gewicht verkeerd hadden ingeschat of zo want ik werd (voor m’n gevoel) uren later wakker en kon me van het geheel weinig herinneren. De orthopeed had gezegd dat hij deze ingreep alleen wilde verrichten als ik zo spoedig mogelijk een MRI zou laten maken om een goed beeld te krijgen bij de oorzaak van de rugproblemen. Waarom dat niet eerst was gebeurd? Er is geen MRI in Zambia...... Hoe dan ook, na zijn ingreep liep ik na enkele dagen tenminste weer recht. En een 2-tal weken later (gevuld met allerlei regelwerk met de kliniek en verzekering) vlogen Margriet en ik naar Johannesburg waar wel een MRI is. Enfin, lang verhaal kort te maken, ik had een zeer flinke hernia vanuit een tussenwervelschijf die een groot gedeelte van mijn rugzenuw afdrukte. Maar ik heb toch, na raadplegen van een bevriende radioloog en orthopeed, maar besloten het geheel conservatief te behandelen. Margriet had ook al uitgezocht dat uit onderzoek is gebleken dat mensen met een dergelijke hernia zonder operatie of met operatie een jaar later op hetzelfde punt staan. Het enige is dat een operatie snellere pijnverlichting brengt. Maar na het plaatje te hebben gezien, realiseerde ik me als leek dat de plek waar ze moeten opereren toch wel erg naar achter m’n centrale zenuw zit. Alles met elkaar een goede aansporing om het nog een tijd aan te kijken – veel te oefenen en af en toe de fysiotherapeut bezoeken. Dus voila, de andere kant van de gezondheidszorg in Zambia. De overdekte wandelpaden van de andere kant.
Maar helaas is het voor de gemiddelde Zambiaan op het platteland nog veel slechter gesteld (zie foto)
Over ziekenzorg gesproken: het nieuwe ziekenhuis in Kaoma waarvan we de bouw destijds hebben aangejaagd is bijna klaar. Ook daar wordt nu hard gewerkt aan de covered walkways...... zie http://www.flickr.com/search/?w=38871304%40N04&q=hospital&m=text