Vakantie in Zambia deel 2

De vorige keer was ik vergeten toe te voegen ‘wordt vervolgd’ maar bij deze dan.
Onze toffee vakantie ging nog verder. Na een paar toffee dagen rondom Kasama vlogen we ‘s ochtend vroeg naar een verder noordelijk gelegen vliegveld, Kasaba Bay. Kasaba Bay ligt aan Lake Tangayika dat de grens vormt met onder andere Malawi, Democratische Republiek Congo en Tanzania. Het is een waanzinnig groot maar vooral diep (800-1400m!) meer. Eenzesde van alle niet bevroren zoetwater op de wereld bevindt zich in dit meer. We vlogen aan over een enorm groot zandduin en landen vervolgens over de apen en antelopes. Nadat we het vliegtuig hadden geparkeerd voor de 5 nachten die we hier door zouden brengen, werden we als filmsterren per speedboot weggebracht naar de lodge. Ndole Bay lodge ligt nagenoeg op de grens met DR Congo en het was 45 minuten hard varen met de wind in de haren. Heerlijk – dat missen we toch wel in Zambia, watersport.

Na een heerlijke strandvakantie bij Ndole Bay vertrokken we per TJG (callsign – zeg maar nummerplaat van het vliegtuig) naar onze volgende bestemming, Kasanka national park. Kasanka was het eerste privaat gerunde park van Zambia. Het is klein (400km2) maar toch echt wel een juweeltje. Het is vooral bekend omdat het in November de grootste vleermuismigratie ter wereld heft. De vleermuizen komen af op een bepaalde vrucht die met name daar groeit. Deze bestemming was ook toegevoegd omdat de vlucht naar de hoofdstad Lusaka anders wel erg lang zou worden. Daarbij had ik ook in Kasanka de broodnodige brandstof kunnen regelen dus een stop was handig.

Na twee nachten Kasanka vertrokken we voor een lekker kort vluchtje naar de familie Young. Ik had Sarah en Newton leren kennen tijdens een vliegshowtje bij hen op de boerderij in mei dit jaar. Newton is geboren en getogen in Zambia en runt zijn grote boerderij in het Mkushi farm block. Enkele jaren geleden waren hier nog maar weinig grootschalige boeren maar de afgelopen jaren zijn er hier heel wat boeren bijgekomen. Er liggen nu iets van 100 zogenaamde ‘centrepivots’. Dit zijn geirrigeerde cirkels van zo’n 65 hectare waar het hele jaar door geplant en geoogst wordt. Een flink aantal nieuwe boeren hier komen uit Zimbabwe en hebben blijkbaar middels een bankgarantie van de Britse overheid in Zambia een banklening kunnen krijgen voor het starten van een nieuw bedrijf. Newton heeft een eigen vliegtuig en een hele mooie, grote airstrip naast z’n huis. Zoals Newton zelf zegt “Hij is groot zodat er veel ruimte is voor foutjes van ons als amateurvliegers”. De achterkant van hun hangar hebben ze als squash court gebouwd en daar komt elke vrijdag een deel van de boerengemeenschap squash spleen. Wij waren er op vrijdag dus hebben heerlijk meegespeeld.

De volgende ochtend volgde dan onze laatste vlucht van een uurtje terug naar Lusaka. Wow! Ik ben er zelf nog steeds van onder de indruk. Beter gebruik van je vliegbrevet lijkt toch haast niet mogelijk.

Eerder dit jaar viel de samenwerking met onze ‘vrienden’ uit elkaar. Er was eigenlijk geen samenwerking en al helemaal geen compromissen. Lang verhaal maar hoe dan ook was DE reden voor onze verhuizing naar Zambia in juli 2007 vervallen.
Immers, we kwamen hier naartoe terug om onze vrienden te helpen bij het opbouwen van een trainings en voorlichtingscentrum over duurzame energie.

Hier komt nog bij dat Vera & Joris op de niet al te lange termijn toch wel naar een andere school zouden moeten. Op hun huidige school gaat het leren allemaal erg erg serieus en ouderwets. De kennis wordt wel overgedragen maar de nieuwsgierigheid wordt niet echt geprikkeld. Daarbij is er eigenlijk geen echte mogelijkheid tot sporten op school en kunnen ze ook geen kennis maken met muziek instrumenten. Nu is het geen kwestie van dat ze iets aan sport of muziek moeten doen maar het zou wel mooi zijn als ze de keuze hebben. En de toegang tot een internationale school is haast onmogelijk met onze huidige inkomsten stromen hier in Zambia.

Daarbij is Margriet haar werk hier erg ongeorganiseerd en dat is iets waar Margriet moeite mee heeft. Het is allemaal een beetje los zand.
Tegen die achtergrond was ik niet lang voor onze vakantie was ik voor een sollicitatie gesprek in Keulen, Duitsland geweest. In Keulen zit het Europese Agentschap voor de Luchtvaartveiligheid (EASA) – zeg maar het verlengstuk van de Europese Commissie. Daar wilden ze graag iemand hebben voor hun afdeling luchthavens (met de weinig sexy functienaam ‘Luchthaven Regelmakende Medewerker’).

Tijdens onze vakantie gingen we er op basis van het gesprek eigenlijk helemaal vanuit dat we waarschijnlijk per februari naar Keulen zouden verhuizen per 1 februari 2010.
We vielen eigenlijk wel van onze stoel toen we de avond van terugkomst een email lazen waaruit bleek dat ik op de wachtlijst was geplaatst. Dat betekende dat ik niet op dit moment aangenomen zou worden. Maar het betekende ook dat ik tot eind 2010 op de lijst zou blijven staan voor passende functies waar ik dan zonder verder procedure voor zou kunnen worden aangenomen. Dat was effe wennen.
Dezelfde avond herinnerden we ons dat Margriet onlangs een vacature had ontvangen voor een huisarts in Helston, Cornwall, Engeland. Met een onduidelijke positie bij EASA voor de toekomst, nam Margriet de volgende dag al contact op met de manager van de betreffende huisarts praktijk. Die man bleek workaholic te zijn dsu zondagavond al hoorden we dat de procedure nog 2 dagen open was voor sollicitanten. En dus werd er rap een brief geschreven. Vervolgens was het 2 weken stil (tijdens het onverwachte verjaarsbezoek van mijn ouders voor Vera’s verjaardag).
Net toen we ons achter de oren krabden over de toekomst, kwam er een uitnodiging voor Margriet voor een gesprek anderhalve week later. Na lang wikken en wegen besloten we dat Margriet toch maar zou gaan alhoewel dat natuurlijk een lange en dure reis inhield. Rap achter een ticket aan en klaar was het.

Alleen – op de avond dat we net het ticket hadden geboekt voor Margriet – kreeg ik bericht dat ik een baan aangeboden had gekregen bij EASA in Keulen! Een mailtje met een brief met alles erin – salaries, overige arbeidsvoorwaarden, noem maar op. De enige voorwaarde was dat ik een medische keuring moet ondergaan. Tja, en daar zaten we dan met een nogal luxe probleem.

We hebben lange avonden en redelijk slapeloze nachten gehad. Keulen biedt een interessante werkgever maar leven in/nabij een grote stad (1 mln inwoners) in Duitsland. Fantastische arbeidsvoorwaarden, dat zeker. Cornwall biedt meer tijd met de kids (Margriet haar vaste aanstelling is voor 2 dagen per week – de rest wordt dan invalwerk als huisarts in de region), meer vrijheid en plattelandsleven maar ook onzekerheid over mijn toekomst.

De luchtvaartstichting die ik opzette (www.aviassist.org) begint voorzichtig wat inkomsten te verzamelen maar het is allemaal nog een beetje schrapen. Als ik over 1-2 jaar moet concluderen dat het er gewoon niet in zit, zitten we in Cornwall nogal geisoleerd voor andere banen voor mij. Enfin, lange nachten enzo, tot we besloten voor het platteland te gaan. Met pijn in mijn vingers en hoofd heb ik een mailtje gestuurd aan EASA om te zeggen dat ik hun genereuze aanbod afsla……doodeng!

En dus verhuizen we per 1 februari terug naar het schitterende Cornwall in Engeland. Waarschijnlijk gaan we terug naar de directe omgeving van Penzance waar we eerder woonden. Daar was het gewoon erg mooi. Ik ga me dan naast de Afrikaanse luchtvaartveiligheid in de avonduren wellicht bijscholen tot huisartspraktijk manager, onderwijzer of commercieel pilootje. Mocht het dan niet goed uitpakken met de stichting, dan heb ik tenminste andere opties mochten we dan toch graag in Cornwall willen blijven wonen.

Het is allemaal nogal kortdag dus er moet ineens een hoop gebeuren. De offertes van verhuisbedrijven voor een deel van onze inboedel of alles, vliegen ons om de oren. Als alles goed is, worden we eind November ingepakt door het verhuisbedrijf en gaan we daarna nog 5-6 weken door Namibie en Zuid-Afrika trekken voor een lekkere lange vakantie (leerplicht bestaat hier niet echt dus nu kan het nog even….). Verder zijn we nu druk aan het kijken naar huizen nabij Penzance. Allemaal wat lastiger deze keer dan onze vorige verhuizing naar Engeland want nu moeten we natuurlijk ook gelijk een geode en leuke school voor de kids vinden. Dat was in Keulen wat makkelijker geweest want dan waren de kinderen simpelweg naar de Engelse school gegaan en hadden we daar dus een huis in de buurt moeten zoeken.
Hoe dan ook – we laten Zambia binnenkort weer achter ons. Maar wie weet komen we er ooit wel eens weer terug. Alleen gaan we dan toch maar niet meer in een samenwerkingsverband zitten denk ik!