Januari 2001

Lieve luitjes 6
En eindelijk, het regent! In Holland zou dit een rare uitdrukking zijn maar hier kan het zeker geen kwaad.
Ik ga gewoon beginnen met een brief dan heb ik in ieder geval deze keer ook iets geschreven.
Het is nu zaterdag 20 Januari en ik heb een weekend vrij. Vanochtend uitgeslapen tot 8.00 uur. Met onze boerderij is langer slapen niet echt mogelijk, maar we gaan hier ook vroeger naar bed dus dat maakt niet uit. Eerst met een slaperige kop met de vier overgebleven puppy’s gespeeld. Daarna lekker ontbeten met zelfgemaakte yoghurt. Om de twee dagen maken we zelf yoghurt en ontbijten daar elke ochtend mee. Heerlijk met verse vruchten , kortom een goede start van de dag. Net eindelijk de slaapkamer eens opgeruimd. Vanaf dat we in dit huis zijn getrokken lagen alle kleren nog her en der. Aangezien afgelopen donderdag Marlie van de ambassade belde om te vragen of we begin volgende week vrij waren aangezien ONZE SPULLEN DAN KOMEN!!!!!, is het wel handig dat de rest al enigszins een plekje heeft. Kan ik lekker een taart bakken als Tom jarig is en kunnen we uitgebreid dineren met onze eigen borden en bestek. Heerlijk, we zijn namelijk allebei het kamperen in ons eigen ons toch wel een beetje beu. Met name goede stoelen en bank is echt een gemis. Ik had eigenlijk met Tom naar Lukulu gewild voor zijn verjaardag maar nu onze spullen komen is dat niet echt mogelijk. Daarbij komt dat Jaap dan een paar dagen het ziekenhuis alleen zou moeten runnen en dat is nu niet zo prettig voor hem aangezien hij net een beetje begint te wennen in het district. Kortom het wordt een verjaardag in Kaoma, maar wel met onze eigen spullen hopelijk.
Vanmiddag gaan we nieuwe meubels halen. Tom heeft nog een tafel en 4 stoelen laten maken voor op de veranda. Dan kunnen we kiezen waar we willen dineren. Luxe he.
Ook is ons frame voor onze muskietennet klaar. Verder heeft Tom nog een bed laten maken voor alle gasten!!!!!!! Deze zal alleen pas volgende week klaar zijn.
Alweer 28 Januari
Helaas geen verjaardagstaart voor Tom. Onze spullen komen nu waarschijnlijk morgen. Afwachten dus maar weer. Maar we hebben in ieder geval wel een leuke verjaardag gevierd. De avond voor Tom’s verjaardag kwamen de mannen van Suntech logeren. Dit is het bedrijf waar wij onze zonnenergie systeem hebben gekocht. Zij gaan in Kaoma District elke health centre voorzien van een radiosysteem met zonnepanels. De spullen die ze hier voor nodig hebben zijn nu bij ons opgeslagen. Als cadeautje hebben ze ons systeem geïnstalleerd. Echt geweldig. Dinsdag avond toen zij kwamen viel namelijk de stroom uit. Wij waren dus donderdag het enige huis in Kaoma met licht!!!!! Wel frappant dat de stroom net uitviel toen zij kwamen. De hele maand jan. namelijk geen problemen gehad. Maar helaas dus ook geen taart voor Tom. Luckwell (één van onze tuinmannen) had namelijk geregeld dat we een taart konden bakken in de oven van iemand anders, maar zonder stroom wordt dat toch moeilijk. Dus waren er koekjes bij de koffie in plaats van mango taart. ‘s Avonds heel romantisch pasta op een houtkool vuurtje gekookt. Vandaag een heerlijk rustig dagje. Een beetje aan het klussen geweest in het gastenverblijf. De douche daar is namelijk heel hard aan een opknap beurt toe. Het plafond lekt en de douche moet geverfd. Tom en ik zijn al flink aan het boenen geweest. Waarschijnlijk wordt dan alles deze week geverfd en hopelijk volgende week een nieuwe plaat op het dak. Gisteren heb ik al een raampje van het huisje geverfd dus langzaam begint het wat te worden. Het nadeel is dat je in Kaoma niet alles kunt krijgen en dus afhankelijk bent van mensen die naar Mongu of naar Lusaka gaan. Nu is Marita net gisteren uit Lusaka terug gekomen en heeft verf voor ons mee genomen. Daarna allebei naar kapsalon Kok-Gringhuis en Kok. We lopen er dus weer met keurige koppies bij. Verder veel met de dieren gespeeld en natuurlijk wel even naar het ziekenhuis. Ik heb namelijk deze week dienst. Ik moet zeggen als de diensten zo blijven dan teken ik er voor. Ik ben de hele week nog niet geroepen. Nog een nacht te gaan dus hopelijk blijft het zo. Ik had enorm geluk met de verpleegkundigen die de afgelopen week nachtdienst hadden. Veel ervaring en een nog belangrijker heel zelfstandig. Ik moet zo even Nshima (nationaal hoofdvoedsel van mens en dier in Zambia) voor de honden maken.
1 februari ’01
Op onze eigen bank met koffie uit ons eigen apparaat zitten we samen eindelijk de brief af te maken. Net een heerlijk pastasalade à la Fleur gegeten van onze nieuwe borden en met ons gloednieuwe bestek. Afgelopen maandag zouden de spullen komen dus wij bij elke auto die we hoorden met gespitste oren. Nu komen er hier niet veel auto’s langs maar op een dag als maandag natuurlijk wel. Uiteindelijk gebeurde er die dag niets dus een beetje teleurgesteld naar bed. De volgende morgen echter om 07.45 uur een enorm geronk en ja hoor daar kwam de grote truck. Een kompleet wahala!!!!!!!! Ik heb s’middags vrij genomen om alvast te beginnen met uitpakken. Zo raar om onze eigen spullen zo ver van huis te hebben. Het is hier nu nog wel een beetje een puinhoop maar langzamerhand begint het toch een echt huis te worden.
Vandaag zijn ze bezig geweest met de douche van het gastenverblijf voor als Tom’s ouders komen (en daarna jullie allemaal natuurlijk!). Er is een externe tankstand geplaatst (??) om zo de douche in het gastenverblijf van voldoende waterdruk te voorzien. Ons eigen watertorentje dus!
Gisteren heb ik (Tom) een trip naar Mongu gemaakt. Het bleek vrij plotseling dat wij per 12 februari illegaal vreemdeling in Zambia zouden wonen. Alsof iemand illegaal vreemdeling in Zambia zou willen zijn! Hoe dan ook, dat gecombineerd met het feit dat ik een re-entry visum nodig heb om zondag aanstaande mijn trip naar Zimbabwe (Harare is de hoofdstad Jan Willem!) te kunnen maken. Marita wilde wel mee en Jaap bleek het goed te kunnen combineren om te praten met de Provincial Health Officer over het reilen en zeilen in zijn en ons district.
Ik had me voorbereid op een lange bureacratische beproeving maar niks bleek minder waar. Het was er zowieso niet druk (we waren de enige) en werden geholpen door een alleraardigste dame. Nu mogen Margriet en ik tot 15 mei weer hier wonen. Als het goed is, hebben we dan ‘onze’ workpermit en zijn we van dit gedoe af. We waren er op geattendeerd door Marleen en Frans, het nieuwe artsenstel in Lukulu (verder naar het Westen). Zij waren geheel onschuldig bij een roadblock naar hun visum gevraagd toen plots bleek dat ‘ie verlopen was! En dan breekt het zweet je natuurlijk uit…. Praten als brugmans om te proberen niet in de cel te komen of grote sommen geld te betalen.
Verder hebben we gisteren in Mongu boodschappen gedaan in de Shoprite (grote Westerse supermarkt waarvan je je afvraagt hoe die daar uitkan, maar goed). (Het leven van een independent is ook zo zwaar sprak zij jaloers)
Natuurlijk (als goede Hollanders) een kopje koffie genuttigd. Ook dat heeft al weer z’n andere, Afrikaanse wijze van bestellen. Zitten we in toch één van de grootste hotels van Mongu en bestellen we een kopje koffie. “Mmmmm, wait a moment, I shall ask”.(???? is dit nu een hotel??? Maar goed, we zijn door ons aller Afrika ervaringen al wat door de wol geverfd en ergeren ons dus niet. Goed voor een glimlach onder het kopje koffie (want het kon wel!)
Daarna wat spullen gekocht bij de hardware shops (zeg maar de lokale Praxissen) en een stel stoelen. Verder een stel stoelen besteld in Limulunga.
Limulunga is een plaatsje zo’n 11 km ten noorden van Mongu. In dit plaatsje zit een aardig museum over het Lozi erfgoed. Hier woont ook de Lozi koning. Meestal vindt elk jaar rondom die koning één van de grootste festiviteiten van Zambia plaats. Mongu ligt namelijk aan de rand van de Zambezi plains. De Zambezi is één van de grootste rivieren van Afrika die tijdens het regenseizoen gigantisch buiten haar oevers treedt. De Litunga (Lozi koning) woont normaal in het stroomgebied van de Zambezi maar moet tegen het einde van het regenseizoen zijn toevlucht zoeken tot het hogergelegen Limulunga. Dit gaat gepaard met een groots ritueel waar (zo wij begrijpen) honderdduizenden mensen op af komen. Om de één of andere reden vindt het ritueel niet elk jaar plaats maar het lijkt erop dat wij geluk hebben. Ergens in maart (de precieze datum hangt van de waterstand af) moet het dan plaatsvinden. Maar als we ‘pech’ hebben, zitten wij dan net in NL…?!!
Gisterenavond hebben we onze eerste Silozi les gehad. Ik had een docent van de middelbare school geregeld die ons nu eens per week 2 uur inleidt in de wonderen van de regionale taal. Erg leuk. Het heeft best wel overeenkomsten met het Swahili. Niet zozeer in de betekenissen van woorden maar wel in de manier van de woordopbouw en het maken van werkwoorden. ‘k Ben benieuwd hoever we komen. We zullen jullie op de hoogte houden van onze vorderingen.
Het lastige van Zambia (in vergelijking met Tanzania) is dat hier grofweg 7 grote, verschillende talen worden gesproken. De taal verschilt naar de regio waar je bent. Veel mensen begrijpen/spreken meerdere talen maar dat zal voor ons wel wat moeilijk worden. Ik spreek wel een paar woordjes Nyanja (taal in en rond Lusaka) maar daar zal het wel bij blijven. Naast deze 7 grote talen zijn er dan totaal nog zo’n 60 kleinere.
Ik (Margriet) neem het weer even over want Tom krijgt een belangrijk telefoontje uit Canada. Hieruit blijkt maar weer dat ook Tom’s werk ook begint te rollen. Volgende week zal mijn eerste week alleen in Kaoma aanbreken. Kan ik er vast aan wennen als Tom vaker zal gaan. Dit gaat zeker gebeuren aangezien hij over twee weken naar Tanzania gaat en de week voor dat ik naar Nederland ga, gaat Tom al naar Ned. om wat te werken in Hoofddorp.
Ik heb deze week al weer een relatief rustige week. Waarschijnlijk waren de eerste weken qua drukte niet helemaal representatief voor het leven in en rond het ziekenhuis (sprak zij hoopvol). In ieder geval valt het de afgelopen weken qua emergencies enorm mee en dat maakt het een stuk rustiger. Ik heb een rooster gemaakt voor de hele week maar die is zo strikt dat als er iets tussen komt betekent dat meteen avondwerk. Hopelijk blijft het voorlopig zo rustig.
Tot zover want Jaap en Marita komen een borrel drinken!!! Nog uit Nederland meegenomen.
Tot later
Laatste avond dat Tom hier is dus geen tijd om te schrijven. Maar we willen jullie dit mailtje niet langer onthouden.
Tot gauw mails, bels, ziens,
Veel liefs Tom en Margriet