Settling in?

Lieve luitjes 7
De ochtendmist trekt op terwijl Kaoma ontwaakt. De valei waar we op uitkijken staat ondertussen voor een groot deel onder water.
Margriet heeft er net 3 weken dienst (dat wil zeggen alle weekenden en twee weken avonddienst) op zitten. Om tijdens het verblijf van Tom’s ouders wat weekenden vrij te hebben, heeft Margriet wat diensten met Jaap geruild. Verder neemt de co-assistente een aantal diensten over. Dit is ook een verplicht onderdeel van hun co-schap maar het betekent natuurlijk wel dat Margriet achterwacht is. Het is ondertussen 13 februari en er is weer het een en ander gebeurd.
Tom was lang geleden dit mailtje begonnen.
Het is nu zaterdag 3 maart 2001.
Tom en zijn ouders zijn vanochtend vertrokken naar Lusaka. Dus ik ben alleen achter gebleven. Wel raar hoor om hier nu alleen te zitten. Zeker aangezien het de afgelopen weken erg druk was wat betreft mensen rond het huis. De schilder, timmermannen en ons eigen personeel. Daarbij nog Laureijs en Master van Suntech (de mensen van de solarsystemen) Zij gaan de komende weken in Kaoma district alle healthcenters van radio en zonne-energie voorzien. Daarbij logeren ze steeds bij ons.
Maar nu de afgelopen weken eerst:
Twee weken geleden zijn Tom en ik samen naar Lusaka gereden om zijn ouders op te halen. Eerst zou Tom alleen gaan maar aangezien we de auto nog op mijn naam moesten zetten was het toch verstandiger als ik mee ging. Tom had namelijk al met David geprobeerd om dit voor elkaar te krijgen maar zonder succes. Dus wij op donderdag naar Lusaka. De weg was een stuk slechter geworden door de harde tropische regens dus dat heeft ons wel wat extra uurtjes gekost. Uiteindelijk in Lusaka aangekomen moesten we zoveel dingen voor het ziekenhuis doen dat we van hot naar her zijn gevlogen. Ook de volgende dag stond in het teken van papierwerk voor de auto en ziekenhuis. Het blijkt nu wel dat een trip naar Lusaka waarschijnlijk nooit een vakantie trip is aangezien we altijd duizend en één dingen voor het ziekenhuis zullen moeten doen. Vrijdag om 13.00 uur stonden we vol spanning op het vliegveld te wachten. Toch wel rare kriebels door je buik als je daar staat te wachten tot Tom’s ouders door de gate komen. Helaas bleek een van de tassen niet te zijn meegekomen dus moest er eerst nog van alles geregeld worden. Maar de volgende dag zat het er wel bij dus uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht. Hierdoor konden we alleen zaterdag ochtend niet naar Kaoma vertrekken. De hele vrijdagmiddag druk bezig geweest om de laatste dingen net voor sluitingstijd klaar te krijgen. Dus niet uitgebreid lunchen met Tom’s ouders, wat we van plan waren. Uiteindelijk zijn we zaterdag middag vertrokken richting Kaoma. Bij Mukambi lodge hebben we heerlijk overnacht tussen de olifanten en nijlpaarden. Toen we naar de huisjes liepen attendeerde één van de mensen van de lodge me op een olifant die op 50 meter afstand stond. Alleen had de olifant ons ook gezien en begon hevig te toeteren en met zijn oren te flapperen. Zelf de mensen van de lodge waren toch wel een beetje bang. Gelukkig bleef het bij toeteren en flapperen. De volgende ochtend door gereden naar Kaoma.
Zeer trots ons prachtige paleisje laten zien. Alhoewel er toen nog een heleboel moest (en nog steeds moet gebeuren) is het zo ontzettend leuk om te laten zien waar wij nu wonen en waar wij mee bezig zijn. Helaas moest ik natuurlijk wel gewoon werken maar gelukkig geen diensten. Nu was ik niet de enige die aan het werk was want Tom’s ouders zijn enorm aan het werken geweest. Er is een nieuw kippenhok gebouwd die afgelopen nacht voor het eerst in gebruik genomen is. De eerste ei is er al in gelegd. Helaas weten Tom’s ouders dat nog niet aangezien zij nu al weer in Lusaka zitten. Verder is er een kattenluikje voor Mini gemaakt. Het enige nadeel is dat Mini het principe nog niet helemaal begrijpt en Igor (onze pup) wel. Alleen zal hij binnenkort te dik voor het luikje zijn. Verder hebben Tom’s ouders allerlei klusjes in en om het huis gedaan zodat er vrijwel geen tijd meer overbleef om nog wat van Kaoma te zien.
De timmerman heeft het huis helemaal musquito-proof gemaakt en de schilder heeft het huis bijna helemaal al geschilderd. Alleen nog de badkamer en nog wat kleine plekjes.
Alweer twee weken later: 18 Maart zondag ochtend.
Tom is ondertussen al naar Kenia en Tanzania geweest en zit nu waarschijnlijk uitgebreid koffie te drinken op de Kloksteeg in Leiden. Afgelopen donderdag is hij vertrokken naar Lusaka en zaterdag ochtend in Ned. aangekomen. Kortom ik zit alleen in de tuin. Alhoewel alleen niet helemaal waar is aangezien onze kinderboerderij vlijtig om mij heen krioelt. Wel erg gezellig. Vooral de kleine pup die steeds groter wordt en bijna niet meer door het kattenluikje past. Mini heeft ondertussen door dat het luikje voor hem bedoeld is en maakt er nu dan ook ijverig gebruik van. Helaas zijn zaterdag onze konijnen dood gegaan. We zijn hier namelijk omringd door army-ants (de bos mieren uit Ned.) en die zijn ’s nachts het hok ingekropen. Gruwelijk he. Tom’s vader moet maar gauw weer komen om ook voor de konijnen een hok op palen te maken. Maar ik was niet begonnen te schrijven om gruwelijke verhalen te vertellen maar om te vertellen dat ik heerlijk in het zonnetje zit te genieten van de zondag. Hopelijk houdt het ziekenhuis zich gedeisd en kan ik voorlopig even blijven typen want de frequentie van de brieven begint drastisch af te nemen. Nu moet ik natuurlijk ook niet alles vertellen want dan blijft er niets meer over voor volgende week als ik naar Ned kom. Nog een weekje werken en dan is het zover. Ik heb er wel erg veel zin in moet ik zeggen om iedereen even weer te zien. Nu is het nog maar vier maanden geleden maar af en toe voelt het veel langer. Suma is bezig een vlieg te vangen wat haar niet echt lukt, wel een suf gezicht.
Zo meteen arriveert de nieuwe Co-assistent. Ik zal haar straks even bij het “busstation”gaan halen. Ik ben benieuwd, Het jammere alleen is dat ik haar niet zelf kan inwerken aangezien ik naar Ned. vertrek maar dat is helaas niet anders.
Ellen de oude Co vertrekt gelijk met mij naar Lusaka om vervolgens nog een maand op vakantie te gaan in Malawi.
Ik heb ondertussen in het ziekenhuis alweer het een en andere meegemaakt waaronder een staking van enkele verpleegkundigen aangezien de Union Bank, de enige bank in Kaoma failliet is gegaan en de verpleegkundigen hun geld dus tot nu toe kwijt zijn. Ook een deel van ons geld staat op deze bank dus hopelijk neemt een andere bank het over zodat niet iedereen naar zijn/haar geld kan fluiten. Dit is meteen een ramp voor de hele stad aangezien iedereen nu naar Mongu moet om geldzaken te regelen. Dit is wel weer twee uur rijden van hier en de meeste mensen hebben geen transport. Hopelijk lost het allemaal snel op. Een van de verpleegkundigen ben ik uiteindelijk zelf in de stromende regen gaan halen aangezien zij nachtdienst had en er niemand voor haar kon invallen. Verder werkt het ziekenhuis nu met maar 1 assistent laboratorium technician. (een lokaal opgeleid iemand) De andere was namelijk veel te vaak dronken of kwam gewoon niet opdagen. Dus hebben we uiteindelijk kunnen zorgen dat hij niet meer werkt maar met 1 persoon het ziekenhuis en de poli runnen is verre van ideaal. Dit betekent namelijk ook dat hij altijd dienst heeft. Maar eer je hier iemand de laan hebt uitgewerkt en vervolgens een nieuw iemand hebt ben je toch wel enkele maanden verder.
Management perikelen te over dus. Nu moet ik zeggen dat ik dit soort dingen oplossen wel erg leuk vind alleen moet dit helaas allemaal in de avonduren anders lijden de patienten er onder. Eigenlijk zou het ziekenhuis gewoon twee fulltime artsen moeten hebben maar ja daar wil buitenlandse zaken niet aan en een zambiaanse arts is niet te krijgen aangezien zij het drievoudige bedrag in aangrenzende landen kunnen verdienen. Ook wat salarissystemen zou Zambia wel wat advies kunnen gebruiken. De salarissen zijn namelijk over het algemeen erg laag maar de allowances zijn daarentegen absurd hoog. Ook een directeur verdient hier maar een schijn bedrag maar krijgt daarentegen enorme reis/ lunch vergoedingen waardoor al die bobo’s dus maar zoveel mogelijk weg zijn en geef ze eens ongelijk. Voorbeeld: Een chauffeur verdient ongeveer 90.000 Kwacha per maand. Als hij naar een health centre moet is hij altijd wel een dag onderweg en krijgt dan dus een lunchvergoeding van 25.000 kwacha. Terwijl ze altijd gratis lunch krijgen als ze ergens op bezoek gaan. Een krom systeem dus. Maar helaas kan ik daar niets aan veranderen aangezien dit op politiek niveau is vastgelegd.
So far for now.
Ik hoop zoveel mogelijk mensen te zien tijdens ons korte verblijf in Nederland alhoewel we ons ook voorgenomen hebben om echt vakantie te gaan vieren aangezien we allebei wel even de nodige rust kunnen gebruiken. Verder gaan Jaap en Marita als wij terug zijn drie weken op vakantie waardoor het ziekenhuis weer geheel op mij terecht komt en ik dus drie weken non stop dienst heb dus wel uitgerust terug moet komen..

Tot gauw en veel liefs Tom en Margriet.