Opa & oma op bezoek

Lieve luitjes veel te laat,

Lieve allemaal, we hebben jullie allemaal echt enorm verwaarloosd. Ook individuele mailtjes zijn veel te lang niet beantwoord. Deels vanwege een break down in ons telefoonsysteem maar ook deels vanwege onszelf natuurlijk.
Het is nu maandag 5 mei. Jullie zullen allemaal wel vrij zijn. Helaas geld dat niet geheel voor ons, alhoewel het nu 1 uur ’s middags is en ik lekker onder de boom zit in de tuin met Vera rollend en kletsend en trommelend naast mij. Dus ik mag niet echt klagen. Moest wat dingen op de computer doen voor het ziekenhuis dus iets eerder naar huis gegaan. Gelukkig was ik met het werk deel gauw klaar dus nu tijd voor jullie en mijn dochter. Er is een hoop gebeurd sinds de laatste brief dus ik hoop dat ik alles nog kan herinneren en jullie kan schrijven. Even een brutaal kippetje wegjagen.....
Als er rare spelfouten inzitten dan heeft Vera met haar voet/hand met de computer zitten spelen. Jong geleerd oud gedaan.

Maar nu wat er allemaal gebeurd is. Ik moet straks eerst maar eens kijken wanneer ik voor het laatst geschreven heb.

Iets wat we in ieder geval nog niet geschreven hebben; is dat we verlengen tot eind december 2003. Dit heeft een hoop voeten in aarde gehad en een hoop emoties gekost maar afgelopen donderdag is dan eindelijk het besluit genomen. De meeste van jullie wisten waarschijnlijk al wel dat we hadden aangegeven dat we tot juli volgend jaar wilden verlengen onder de voorwaarde dat er snel vervanging voor Jaap zou komen. Nu gingen we drie week geleden, toen we met mijn ouders op vakantie waren even langs de ambassade om te vragen naar de voortgang. Wij hadden het gesprek bij Marco (eerste secretaris van de ambassade en verantwoordelijk voor health) aangevraagd.
Toen we bij hem aan tafel aanschoven begon hij over contract perikelen. Wij hadden geen flauw benul dat er perikelen waren..... Vervolgens vertelt hij ons dat Jaap niet meer opgevolgd wordt en dat er überhaupt geen technische assistentie meer komt. Kortom geen mensen als Jaap meer voor heel Zambia.
Verder worden alle medical officers (ik dus, onder andere) niet meer vervangen nadat de contracten zijn afgelopen. Mijn contract houdt per 1 juli dit jaar op dus ip zou dit voor Kaoma betekenen dat er vanaf 1 augustus geen dokter meer is. Nu beseffen ze ook wel dat, dat heel erg kort termijn is en dat vervanging niet echt haalbaar is. Vandaar dat ze mij gevraagd hebben om tot eind december te verlengen. Wij kwamen dus beide een beetje als geslagen hondjes uit zijn kantoor. Want natuurlijk wilden we wel verlengen maar ik heb vanaf het begin aangegeven dat ik niet alleen in Kaoma wil blijven. Dus daar zaten we, wat nu. Al per 1 juli stoppen en wat dan of toch verlengen met de kans een half jaar alleen te zitten. Kortom enkele weken vol vraagtekens en emoties. Niet alleen betekent deze beslissing een hoop voor ons maar ook voor de mensen die bij ons werken. Geen nieuwe NL betekent 5 gezinnen met bijbehorende families zonder inkomen. Hoe zal het verder gaan met het ziekenhuis? Zeker aangezien de verhalen over Zambiaanse dokters nu niet echt rooskleurig is.
Afgelopen week de Dutch Doctors Meeting in Lusaka gehad en daar alleen maar gediscussieerd over hoe nu verder.

Ach we zullen wel zien wat er gebeurt. Er is nog een tropenarts in Senanga die evt wel af en toe wil komen helpen. Zijn vriendin is tropenarts daar en hij is met haar mee. Nu hebben ze daar een overschot aan artsen dus kan hij daar niet echt aan de slag. 4 fulltime artsen en twee echtgenote/ vriend die arts zijn, in een ziekenhuis met dezelfde omvang qua patiënten populatie als Kaoma. Hoe zo oneerlijk verdeeld. Nu mag ik de afgelopen week niet echt klagen. Wel drie keizersneden in 4 dagen wat uitzonderlijk veel is maar wel bijna elke middag rond 4.30 uur thuis.

Sinds vorige week is onze hospital administrator vertrokken naar Lusaka. Een van de clinical officers heeft zijn taak overgenomen. Wel erg jammer aangezien ik een enorm prettige samenwerking met hem had. Daarnaast was hij in staat om mij af en toe te temperen als ik weer ergens enorm over gefrustreerd was. Veel van hem geleerd. We hebben nog een kleine afscheidsborrel voor hem gegeven vaar leuke praatjes zijn gehouden. Hij bleek enorm geliefd bij een ieder. Moeilijke taak dus voor de nieuwe man.
Overigens ook een plezierige man alleen denk ik misschien een beetje zwak ten opzichte van de staf.

Nu genoeg ziekenhuis. 23 maart zijn mijn ouders naar Lusaka gevlogen. Zij hadden een rondreis van drie weken door Zuid Afrika gemaakt en vervolgens dus een ticket van Johannesburg naar Lusaka gekocht om lekker drie weekjes bij ons en vooral Vera te zijn. Maar goed ook want nu konden ze bij ons komen om uit te rusten. Als je namelijk hun verslag leest word je al moe.
Maar in ieder geval hebben zij enorm genoten. Klonk ook wel als een erg mooie trip. Tom heeft hun aansluitend aan zijn trip uit Lusaka opgehaald.
Tom was namelijk een week voor zijn werk naar Tanzania, Kenia en Zuid Afrika geweest. Ook een monster trip trouwens. Alleen in Nairobi twee nachten verder overal een nacht en meteen weer door naar de volgende bestemming. Tom kwam op zaterdag in Lusaka aan en mijn ouders op zondag. Ze zijn die zondag meteen doorgereden naar Kaoma aangezien mijn vader de volgende dag jarig was en het toch leuekr is om te vieren met je kleindochter dan in de auto.
Maandag had ik een vrije dag en hebben dus heerlijk met z’n vijven geluierd.
Vervolgens hebben mijn ouders twee weken heerlijk kunnen uitrusten en spelen en lopen met Vera. We hadden de wandelwagen van Jaap en Marita geleend. Elke dag zijn ze wel met Vera “ de stad ingelopen” Vera vond dit natuurlijk geweldig en we waren al bang dat we dit nu in vervolg altijd zouden moeten doen maar dat valt gelukkig heel erg mee. Vervolgens zijn we nog een weekje met z’n allen op vakantie geweest. Eerst naar Lusaka en vervolgens naar Lake Kariba. Dit is een enorm stuwmeer met een werkelijk enorme stuwdam. Het meer is ongeveer...............
We zaten daar in een mooi huisje aan het water met werkelijk een schitterend uitzocht op de zonsondergang. Daar enkele daagjes genoten van de rust en natuurlijk de stuwdam bezichtigt. Vervolgens weer terug gereden naar Lusaka om met “ ons” vliegtuigje naar de Lower Zambezi te gaan. De lodge waar we naar toe zijn gevlogen ligt aan de Zambezi. Als je in de ligstoelen bij het kleine zwembadje ligt zie je de olifanten aan de oever voorbij lopen.
Werkelijk schitterend. Ons heerlijk laten verwennen en ik heb met mijn ouders nog een safari gedaan terwijl Tom bij Vera bleef. Niet veel wild gezien maar wel een mooie tocht gemaakt. De volgende dag aan het eind van de dag weer terug gevlogen en toen vanuit het vliegtuig de nodige hippo’s en olifanten gezien. Decadente maar werklelijk geweldige tocht. Dit was voor mijn ouders en Vera de eerste keer in een kleine vliegtuig. Vera heeft eigenlijk alleen maar geslapen dus dat ging goed. Wel wat gehuild in het begin maar ach dat mag ook wel met al die vreemde geluiden. Dit was een mooie vuurdoop voor haar want we zijn ook naar de Dutch Doctors meeting in Lusaka gevlogen. Tom had de week voor de meeting met een plastische chirurg naar Kaoma en Lukulu gevlogen.
Op de terugweg konden wij dus mooi met hen mee. Heerlijk om al in ruim 2 uur in Lusaka te zijn in plaats van ruim 7 uur waarbij een stuk over een hele slechte weg.

Ondertussen weer een dag later. Ik heb me voor genomen niet te gaan slapen voor de rondzendbrief af is. Niet echt een makkelijke opgave als je een kind naast je hebt rollen die de toetsen ook wel daverend interessant vindt.
Maar ik hoop mijn doel te halen. Alhoewel ik niet echt haast hoef te maken aangezien onze telefoon het weer eens niet doet. De laatste tijd doet de telefoon het zeer regelmatig niet. Morgen kan het pas weer gemaakt worden.
Maar als de telefoon dan gemaakt is kan de brief ook meteen verstuurd worden. Vera krijgt nu een heerlijke peer dus kan ik even typen. Sinds drie dagen heeft ze geleerd om te zwaaien. Nou ja niet echt zwaaien maar haar knuistjes open en dicht vouwen als iemand bye bye zegt. Een schitterend gezicht. Nu is ze dus de hele tijd naar iedereen aan het “ zwaaien”.

[Tom]
Ik had dus weer mazzel want ik mocht weer wat betaalde vlieguren maken naar schitterende bestemmingen. Sinds ik hier vlieg heb ik het gevoel dat dit echt is waarom ik m’n brevet heb gehaald. Het is namelijk echt een fantastische ervaring om naar je eigen huis te vliegen. Met een laaghangende zon kwam Kaoma in beeld. Eerst natuurlijk een keer over Kaoma scheren en dan landen. Ook de vlucht naar Lukulu aan de Zambezi was erg mooi. Een uurtje vliegen of 5 uur rijden. Het was indrukwekkend om te zien hoe enorm veel water er in de floodplains stond. Lukulu, waar Frans en Marleen wonen, lag niet meer aan een rivier maar aan een meer. Vervolgens kon ik dus lekker een ruime dag van het uitzicht daar genieten. Maar ik heb ook nog wat uren kunnen werken want de laptop en de satelliet telefoon waren mee op reis. Op dat moment genoot ik wel echt heel erg van mijn unieke positie bij de Rijksluchtvaartdienst. Gewoon kunnen werken aan de oever van de Zambezi waar je zoeven met je eigen vliegtuig naartoe bent gevlogen. Het was ook een beetje het afscheid voor mij van Lukulu want Frans en Marleen (een bevriend
artsenstel) verlaten binnenkort Lukulu om per Landrover naar NL terug te rijden in een half jaar. En over goede arbeidsvoorwaarden gesproken, het wordt nog deels door de ambassade betaald ook!
Zoals jullie al hebben kunnen lezen, zullen we per uiterlijk 31 december Kaoma verlaten. Misschien dat we nog wat daagjes hier rondhangen maar veel later zal het niet worden.
Ik heb verder gesolliciteerd naar de functie van luchthavendirecteur op Kilimanjaro Airport. Daar was ik al eens eerder voor in de running. Nu komt ‘ie weer vrij. Maar eens afwachten. dat zou zo mogelijk nog een mooiere bestemming zijn voor jullie allemaal als bezoekers! Ik heb deze keer de support ingeroepen van alle mogelijke referenten zoals de directeur KLM Africa en de directrice van de Tanzaniaanse rijksluchtvaartdienst.
Mocht dat allemaal niet lukken dan moeten we maar eens kijken wat we gaan doen. Het wordt dan waarschijnlijk een kwestie van een berg sollicitatie brieven schrijven en maar eens zien wat het wordt. Het zou misschien ook nog op een andere manier Tanzania kunnen worden. Tijdens mijn laatste bezoek aan Tanzania heb ik ook eens met dezelfde directrice van gedachten gewisseld over een baan bij hen. [Bert, dit is allemaal onder ons hoor!]. En anders terug naar Holland misschien? Ook erg leuk

Even iets heel anders: Tom en ik liggen lekker onder de boom in de tuin, terwijl Vera in haar bedje ligt te slapen, te mijmeren over de toekomst.
Komen we tot de conclusie dat jullie allemaal in het verkeerde land wonen.
Wij willen graag ergens blijven wonen waar het klimaat is zoals hier en waar zee is en een heerlijk buitenleven maar dan wel met jullie. Kortom jullie moesten allemaal maar eens verhuizen uit het koude maar toch leuke NL om wat dichter bij ons te wonen..... Nu weer verder mijmeren.

Ondertussen is het alweer zondag avond. Nu zal de brief dus afgemaakt moeten worden anders mag ik niet naar bed. We zitten in de woonkamer met bij een haardvuurtje en kaarsjes aan te genieten van ons mooie huis.
Tot nu toe een heerlijke rustige dienst gehad. Dat wil zeggen achterwacht.
De co-assistent Willem heeft namelijk dienst dus ik wordt nu echt alleen voor het hoognodige geroepen. Vandaag maar 10 minuten in het ziekenhuis geweest en gisteren helemaal niet. Lang leve de co-assistenten. Willem is een erg prettige rustige co-assistent. De eerste jongen in 5 jaar, dus ook in het ziekenhuis zijn ze volgens mij wel erg blij met hem. Ze begonnen zich volgens mij al een beetje ongerust te maken, dat er in NL alleen maar vrouwen in de gezondheidszorg werken. Kortom het leven kan hier ook geweldig relaxed zijn. Vanmiddag even met de nieuwe co-assistent Yeun Ying (weer een
meisje) naar Chilombo gereden om een zak maismeel voor de nachtwaker weg te brengen. Altijd weer een leuk ritje.

Ik had trouwens voor de biologen onder ons, althans de biologisch geïnteresseerden nog een leuk verhaal over impala’s. Toen ik met mijn ouders op safari ben geweest hadden we een erg leuke gids met leuke verhalen.
Helaas dus zoals ik al schreef weinig wild maar dat mocht de pret niet drukken.
Bij een groep impala’s zit altijd maar een mannetje met werkelijk een hele meute vrouwtjes. Ik dacht dus dat, dat mannetje het goed voor elkaar had met zijn harem. Blijkt dat het mannetje zo ongelofelijk druk bezig is om zijn harem te beschermen tegen indringers en achter de vrouwtjes aan te gaan die te ver bij de groep vandaan gaan, dat hij geen tijd heeft om te rusten en te eten. Uiteindelijk is hij dan dus een heel erg makkelijke prooi voor het ander wild zoals bijvoorbeeld leeuwen. Ook zijn mede mannetjes die de groep willen overnemen zijn op een gegeven moment te veel voor hem dat hij uiteindelijk zijn groep wel moet afstaan. Wreed he. Dan zou je als mannetje toch liever vrijgezel willen blijven.

Bijgevoegd trouwens een foto van onze wolk in een Afrikaans jurkje, gekregen van een van de verpleegkundigen. Dan is ze toch ongetwijfeld een meisje....
Gisterne in de stad reageerde iedereen namelijk verbaasd dat Vera een meisje was. Nu had ze ook een blauwe broek aan wat hier in Zambia niet echt kan voor een meisje. Dat moet toch wel een rokje of een jurkje zijn.

Volgende week gaan we trouwens waarschijnlijk een ticket naar NL boeken voor half juni tot half juli. Hopelijk om een heerlijke zomer in NL mee te maken en te kunnen pronken met onze mooie dochter.

Hopelijk kunnen we dan zoveel mogelijk mensen weer zien. We zitten waarschijnlijk in ieder geval een week in Lauwersoog en in Winschoten. Voor de overige periode hopen we in het huisje van Tom’s zus in Rhenen te kunnen.

Nu is het toch echt tijd om een brief voor het ziekenhuis te schrijven.

Heel veel liefs vanaf post Kaoma,
Vera, Tom en Margriet