Familie Kok!

Lieve luitjes,

Ik heb geen idee bij welk nummer we zijn gebleven, aangezien onze laptop met alle brieven in NL is gestolen. Maar in ieder geval is dit de eerste brief sinds de geboorte van onze Vera. Dus een heel nieuw tijdperk. Het is nu maandag 21 oktober, voor mij voor het eerst vakantie in Kaoma. Wel raar om in Kaoma te zijn en niet te hoeven werken.

Voor alle drie was het toch wel even wennen om weer in Zambia te zijn. Maar laat ik bij het begin beginnen. 10 oktober vertrokken naar Zambia. De hele dag was Vera erg huilerig. Waarschijnlijk voelde zij onze onrust. Eenmaal in de draagzak om naar Schiphol te gaan was alles goed. Ze heeft liggen slapen tot wij opstegen. Vervolgens heeft ze werkelijk de hele reis liggen tukken in zo’n bedje aan de muur. Heerlijk dus. Eenmaal in Lusaka aangekomen begon het wennen helemaal. Het was werkelijk loeiheet (rond de 40 graden).
Gelukkig had de ambassade een luxe hotel voor ons geboekt. Daar hebben we dan ook heerlijk 3 dagen gebivakkeerd en werkelijk niets gedaan. Helaas werd ik wel grieperig wat Vera niet bespaard bleef. Vanaf maandag moesten er weer allerlei dingen in Lusaka geregeld worden dus was het weer vliegen geblazen.
Onze luchtvracht was wel aangekomen maar de inklaring nam toch weer meer tijd in beslag dan verwacht. Overal de nodige brieven en stempels regelen.
Woensdag is Tom dus ook maar alleen op stap gegaan aangezien het voor Vera niet echt een pretje was om in de hitte steeds in de auto van hot naar her te gaan. Uiteindelijk is alles eigenlijk vrij soepel verlopen en zou onze luchtvracht donderdagmiddag al richting Kaoma gaan. Ook zouden dan de NLse operatietafels, die met een andere arts verscheept waren, en een grote 1000 liter watertank meegenomen worden. Nog snel de nodige boodschappen gedaan en ook wij zijn op donderdag richting Kaoma vertrokken. Zoals altijd moesten er donderdag ochtend nog de nodige dingen geregeld worden zodat we weer te laat uit Lusaka vertrokken zijn. Eenmaal op weg naar Kaoma bleek de weg toch hobbeliger te zijn dan wij in ons geheugen hadden, als je zo’n kleine meid heen en weer ziet schudden. Dat was dus geen pretje. Na 15 min toch maar besloten om weer terug naar Lusaka te gaan om de maxi cosi uit de container te halen. Gelukkig was het vrachtwagentje nog niet op weg naar Kaoma.
Echter ook de maxi cosi was geen succes dus hebben Tom en ik om de beurt achterin gezeten met Vera op schoot. Een warme en vermoeiende reis. Toen we bij Mukambi lodge aankwamen (daar stoppen we altijd even voor een drankje) bleken Robyn-Anne en Edjan daar nog steeds te zijn. (In hun huis hebben we 3 maanden gebivakkeerd in NL. Erg gezellig om even bij te kletsen en om wederzijdse baby’s te bewonderen. Als de vrachtwagen met onze spullen niet naar Kaoma zou komen diezelfde dag waren we waarschijnlijk een nachtje blijven logeren. Nu zijn we veel te laat, in het donker, vertrokken naar Kaoma. Toen we Kaoma binnenreden was het net alsof we maar een weekje weg zijn geweest. Wel een goed teken vonden wij. Thuis wachtte ons werkelijk een hartverwarmend ontvangst. Iggy stond voor het hek te kwispelen en te springen. Stanley en zijn vrouw kwamen meteen naar buiten rennen en hadden alleen maar oog voor onze Vera. Het huis was helemaal versierd, inclusief Vera haar wiegje. Overal stonden bloemen en op het hek, voordeur en Vera’s wiegje allemaal welkom’s plakkaten. Luckwell en Naomi hadden nog lang gewacht maar uiteindelijk toch maar besloten om naar huis te gaan. Heerlijk gevoel om weer thuis te zijn.
De volgende dag was meteen een goede beproeving. Het was 40 graden, we hadden geen water en stroom en ook de telefoonlijn was niet goed. Vera wilde elke twee uur eten aangezien het zo warm was. Tom en ik wilden eigenlijk het liefst een infuus met liters vocht vanwege de hitte. Toen hebben we ons wel even achter onze oren gekrabd met de vraag wat we in vredes naam hier deden.
Maar ach zulke dipjes horen er nu eenmaal bij. Daarbij kwam dat van uitrusten ook niets kwam aangezien het vrachtwagentje met onze spullen al om
7 uur voor het hek stond. Tom is meteen met de heren (Luckwell en Stanley) aan het werk gegaan in de tuin. Tijdens onze afwezigheid was de bougainville namelijk dwars door een dakplaat gegroeid. Met het regenseizoen voor de deur is dat niet zo erg prettig. Zeker niet omdat het een dakplaat is die boven ons bed zit. In de hitte op het dak dus. We hadden in NL een knipschaar gekocht die op afstand te bedienen is. Dit heb je wel nodig aangezien de bougainville venijnige doornen heeft Nu bleek ook enkele belangrijke dragende balken ongeveer papier waren geworden vanwege de witte mieren dus dat moet ook meteen maar weer vervangen worden. Verder zijn we gelijk begonnen met het opknappen van het huisje van Luckwell. Hij is namelijk twee huizen naast ons komen wonen maar in dat huis zitten zo ongelofelijk veel scheuren dat het een drastische renovatie moet ondergaan. Kortom er moet weer van alles geregeld en gedaan worden.

Het is ondertussen al 30 oktober geworden. Afgelopen donderdag zijn de eerste regens begonnen, waardoor het weer een stuk aangenamer is. Het is nu
25 graden op de veranda. Ondertussen is de watervoorziening iets verbeterd.
We hebben nu in elk geval elke ochtend tot een uur of 9 water waardoor de tank boven onze keuken weer gevuld is en ook de tank die we in Lusaka gekocht hebben vol met water zit. Nu kunnen we tenminste een tijdje voort mocht de watervoorziening weer slechter worden. Ook de stroom is niet meer weg geweest en bellen gaat iets beter alhoewel nog steeds met de nodige problemen. Kortom het leven is zo slecht nog niet. Tom is weer volledig aan het werk gegaan, dus langzaam komt de routine er weer een beetje in. Vanaf volgende week ga ik ook weer fulltime aan de slag. Afgelopen maandag al de eerste patiënten gezien. Gisteravond mijn eerste keizersnede weer gedaan met Jaap. Tom heeft zondag de nieuwe OK lamp, die hij samen met zijn vader heeft gemaakt opgehangen en gisteren hadden we dus perfect licht terwijl we de keizersnede deden. Wel erg lekker om gewoon langzaam weer een beetje te beginnen. Kon het werken maar altijd op zo’n relaxte basis zijn. Ik heb dan ook nog niet echt veel zin om volgende week weer in mijn eentje verantwoordelijk voor het ziekenhuis te zijn. Zeker niet nu ik gisteren hoorde dat de arts uit Mangango zonder overleg een maand vakantie heeft genomen. In Luampa (een andere missie ziekenhuis) zat al geen arts meer dus nu worden alle patiënten van Luampa, Mangango en Mayukwayukwa
(vluchtelingenkamp) ook naar Kaoma verwezen. Ach ja we zullen wel zien. Als het werkelijk de spuigaten uit loopt ga ik me gewoon alleen maar met de spoedgevallen bezighouden en mogen de clinical officers de afdelingen doen.
Want Vera gaat nu eenmaal boven alles. Het was gisteravond ook de eerste avond voor Tom alleen met Vera. De vuurdoop is geweest.
Naomi gaat ’s ochtends voor Vera zorgen en zal Tom ’s middags voor haar zorgen. Naomi is werkelijk ongelofelijk lief voor Vera en Vera is al helemaal gewend om, in een doek op de rug, te worden gedragen. Ik heb haar van de week al mee gehad naar het ziekenhuis in een draagdoek, tot grote hilariteit van patiënten en verpleging. Een blank kind hebben ze vaak wel gezien maar nog nooit een blanke baby. Erg vertederend om te zien hoe ongelofelijk blij iedereen voor ons is dat we “eindelijk” een kind hebben.
Ik ben nu ook niet meer Dr Maggie, maar WomaVera (moeder van Vera).

Tom is druk bezig een Seminar te regelen voor halverwege december. Het zou plaats vinden in Lusaka, maar Tom werd gisteren door de directeur generaal van de Zambiaanse rijksluchtvaartdienst gebeld of het niet beter was om het in Livingstone te houden aangezien de deelnemers dan naar de Victoria watervallen kunnen als entertainment. Vera en ik gaan mee dus ik ben eigenlijk wel voor Livingstone. We will see. Paulien komt dan ook naar Zambia dus dan kunnen we meteen lekker vakantie vieren.

Het is nu tijd om Nshima te eten. Laten we deze brief ook maar gewoon versturen, dan hebben we tenminste weer eens even contact met jullie allemaal.

Tot mailens & veel liefs,

Vera, Margriet en Tom