Onze eerste weken Kaoma
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Vera, Joris, Margriet & Tom
10 December 2000 | Zambia, Lusaka
Donderdag 30 November 2000
Lieve luitjes,
Eindelijk weer een berichtje van mij. Voor het eerst achter de computer in Kaoma na vier dagen hard werken. Ik moet nog wel erg wennen aan de werkwijze hier alhoewel ik het gevoel heb dat ik al een klein beetje begin te wennen. Gisteren zag ik het even niet meer zitten, twee ernstig zieke mensen en ik weet nog niet welke medicijnen er nu wel zijn en de doseringen. David was onvindbaar, dus zoek het dan maar uit. In vier dagen werken al vijf mensen overleden waaronder 1 babytjs. Dat gebeurd in Zoetermeer nog niet eens in de vier weken gelukkig. Ook al drie sectio’s (keizersnede) in drie dagen waarvan twee i.v.m. een uitgezakte navelstreng en een i.v.m. eclapsie (zwangerschapsvergiftiging). Dus veel acute geneeskunde en veel te leren in maar 4 dagen. Normaal doet David plus minus 2 keizersnedes vanwege bovengenoemde in een jaar. Ik heb dus nu al de naam in het ziekenhuis dat ik een “busy hand” ben. Ik hoop niet dat de afgelopen dagen kenmerkend is voor de komende jaar.
Vandaag moest David weg waardoor ik de hele dag alleen was. Zag ik erg tegen op maar het ging uiteindelijk wel redelijk.
Ik moet wel elke avond de boeken in want er valt nog veel te leren. Ik ben ook al druk aan het echoen ook al heb ik soms geen flauw idee wat ik zie. (Een leuke taak voor Mark en Suus als jullie langs komen). Gisteren samen met David een dame geechood met een Mola zwangerschap (tumormassa zonder baby) eits wat zelden voorkomt maar natuurlijk meteen in mijn eerste week.
Beeregaonstied (is geen Lozi)
Tot later, Luhile.
Vrijdagavond
22.00 uur en ik ben compleet op. Veel nieuwe indrukken, hard werken hakken er toch in. Vandaag weer een grote ingreep gedaan en David maar zeggen dat het wel meevalt wat betreft operaties! 4 grote operaties in een week vind ik best veel als je bedenkt dat je een halve dag bezig bent m uiteindelijke iedereen en alles te mobiliseren en de ingreep te doen en vervolgens nog al het andere in het ziekenhuis gedaan moet worden. En dan te bedenken dat David dat al die tijd alleen heeft moeten doen en ik dus straks ook. David en ik hebben de afgelopen week toch echt allebei hard gewerkt. Vanavond bij David gebarbecues. Lekker in onze toekomstige tuin gezeten en naar de vallei gestaard. Ik denk dat dat in de toekomst nog wel vaker zal gebeuren. Nu een weekend vrij. Tijd om een beetje van Kaoma te zien. Tot nu toe heb ik alleen nog maar de weg van huis naar het ziekenhuis gezien (plusminus 200 meter). Tom probeert een echte Zambiaanse kaars in een fles te krijgen, maar het kromme ding breekt meteen. Volgende week is het mijn dienst week, ‘k ben benieuwd. Ik zal er nog maar niet teveel over nadenken.
Ons gastenhuisje begint al echt ons huisje te worden alhoewel het me heerlijk lijkt om onze eigen spullen in ons heuse echte huis met meerdere kamers te zien.
Vandaag onze eerste post ontvangen!!! Vier ontzettende leuke kaarten!!! Voelt goed!! Dank daarvoor.
Vandaag leek het er even op dat we de hele dag geen stroom zouden hebben wat met name natuurlijk voor Tom absoluut niet leuk is. De diesel was gisterenavond namelijk echt op. We hadden steeds ’s ochtends en ’s avonds stroom. Maar wonder boven wonder ging de stroom al om 15.15 uur aan. Er is weer nieuwe diesel uit Lusaka gekomen. Ik was bijna vanaf de poli even naar Tom gelopen om hem te waarschuwen maar hij was al gewaarschuwd en kon dus naar hartelust weer typen. Ook het mailen lijkt nu goed te gaan in tegenstelling tot begin deze week. Onze modem werkt namelijk niet hier dus nu lene we steeds de modem van David. Waarschijnlijk neemt de vriend van David een andere modem voor ons mee als hij naar Kaoma komt. Kortom, alles begint een beetje te lopen. Ik ga nu Tom vergezellen onder onze grote klamboe. Tot later maar weer.
Zaterdag 25 November
Mijn eerste vrije dag in Kaoma. Bevalt goed kan ik wel vertellen. Eerst een beetje uitgeslapen alhoewel dat niet heel erg makkelijk gaat aangezien je hier al vroeg allerlei geluiden hoort. Uitgebreid met Tom ontbeten en vervolgens op ontdekkingsreis in Kaoma te gaan. Tom was wel al enkele keren in eht dorpje geweest maar voor mij was het de eerste keer. Nog best een redelijk plaatsje. Het viel ons allebei mee wat je hier allemaal kunt kopen. We hadden ons namelijk voorbereid op allee de hele basale dingen zoals bloem, suiker en zout e.d. maar dat valt best mee. Natuurlijk geeft wel alles wat geimporteerd is een prijskaartje maar dat is voor ons niet het grootste probleem.
Zaterdag tegen het einde van de middag werd Margriet toch weer weggeroepen. De Provincial Health Office (PHO) bracht redelijk onverwacht een bezoek en er moesten dus allerlei zaken besproken worden. Het was met name een supervisie door PHO over het districtsbestuur van het district Kaoma. Er leek nogal wat ruimte te zijn voor verbetering maar daarover verteld Margriet misschien wel meer.
Dit weekend hebben we onze dagmedewerkers (Lyomes & Cisco) vrijgegeven. Normaal gesproken hebben zij 1 ,5 dag per week vrij. Er heeft hier een tijdje een co-assistent, Esther, gezeten die ze op odnderdagmiddag en vrijdag vrij gaf maar dat kwam de heren niet zo goed uit. Iets wat wij alleen over het hoofd hadden gezien is dat we nog geen hondevoer hebben.....toch lastig hoor zo’n absoluut incompleet huis! De hond krijgt hier altijd nshima (nationaal basisvoedsel, zeg maar wat bij ons de aardappel is) met wat brokken vlees. Maar helaas kopen de heren dat ook altijd. Hopelijk kan ik iets regelen met de nachtwacht die om 18.00 aankomt. Hij kan waarschijnlijk in elk geval nshima koken. Helaas voor Max wordt het dan een karige maaltijd. David had ons al gewaarschuwd dat we goed over het vrijgeven van de medewerkers moesten nadenken, zeker nu we nog eigenlijk nauwelijks een huishoudig hebben. Volgend weekend wordt het dus 1 op zaterdochtend werken en 1 op zondagochtend werken. Zodra we weten hoe we nshima koken en zodra we een koelkast hebben waarin we het vlees kunnen bewaren, kunnen we het natuurlijk prima zelf doen.
Langzaam trekken de wolken Kaoma binnen. IN de verte gonst af en toe een donderslag maar de regen laat nog even op zich wachten. De bewolking is leuk voor ons want het brengt een beetje schaduw. Vandaag is het daardoor lekker koel. Maar de lokale bevolking wacht met angst en beven op de regen want de zaden zitten in de grond. Te late regen betekent verdroogde zaden en dus een slechtere oogst in het voorjaar.
ZONDAG 26 NOVEMBER
Ook vandaag in haar vrije weekend ontkomt Margriet niet aan werk. Om 6.45 gaat het wekkertje al. Omdat de PHO hier nu is, is er gisteren bedacht dat Margriet die gelegenheid mooi kan gebruiken om een health centre in het district te bezoeken. De PHO gebruikt deze aangelegenheid om te kijken wat de District Health Office (DHO) er van terecht brengt. Alle health centres, zeg maar plattelandspolikliniekjes, vallen onder de verantwoordelijkheid van de DHO. Het lijkt erop, en dat is wel een goed en leuk teken. Dat het PHO team geen tijd verloren laat gan. Maandagochtend moeten ze weer verder naar Lusaka en dus willen ze hun tijd hier zo goed mogelijk gebruiken.
Het zal nog wel even duren voor Margriet aan dit soort werkschema’s gewend is. Het pleit er in elk geval voor om in een later stadium weg te gaan als ze een weekend vrij heeft want zo komt er van uitrusten natuurlijk niks! Volgende week heeft Margriet dienst (overdag en ’s nachts) terwijl ook volgend weekend zij de pineut is. Het weekend daarna, dat van 9 december, gaan we waarschijnlijk een lang weekend naar Lusaka. We moeten allerlei spulletjes kopen. Een van die dingen is dat ik hoop dat we een solar energie systeem kunnen kopen. Ik heb al een offerte aangevraagd bij een van origine Nederlands bedrijfje. De vraag is even of ze dingen op voorraad hebben en hoe we eventueel de kosten gaan verdelen tussen ons en de ambassade. Er zijn namelijk vaak voor dit soort verbeteringen aan de huizen potjes beschikbaar. Omdat een solar systeem niet goedkoop is, hoop ik dat we een bijdrage van de ambassade kunnen krijgen. Ik ga ook met het bedrijf praten (Suntech) over of ik wellicht hun vertegenwoordiger in de Western Province zal worden. In eerste instantie reageerden ze enthousiast op mijn suggestie.
Ik heb vanochtend een tijdje zitten werken voor de NLA (Nederlandse Luchtvaart Autoriteit voor degenen die dat nog niet wisten) mijn werkgever hier. Dit dan in mijn innovatieve kantooromgeving, ook wel veranda geheten.
Daar ga ik dadelijk even weer mee verder. Waarschijnlijk ga ik in Lusaka ook een fax kopen zodat ik beter bereikbaar ben. Verder heb ik wat Afrikanistiek zitten doen, moestuin water gegeven, de watertank bijgevuld. En dat allemaal met getrommel op de achtergrond. Richting stadscentrumpje zit namelijk de gevangenis en daar wordt een groot deel van de tijd gedood met getrommel. Dat maakt Afrika wel compleet!
MAANDAG 27 NOVEMBER
Ik heb vandaag ene houten bed besteld van 140x200cm. Doenrdag zou het klaar moeten zijn. Het wordt gemaakt door de Ndala JoinAry van meneer Maseka. Hij is de nige met een elektrische cirkelzaag en een eletrische houtdraaibank. Het ging wel redelijk professioneel. Ik kreeg keurig een recu voor de aanbetaling. Tegen deze bedragen kan zelfs de IKEA niet op!
Dinsdagavond 28 november
Dit is de eerste week waarin Margriet dienst heeft. Ik voel me aardig schuldig. ‘k Weet nu al dat ze gaat zeggen dat dat onzin is, maar goed. Ik zit daar lekker abstract te werken aan luchtvaart, terwijl als je nu voor het eerst het ziekenhuis hebt gezien, de OK, dna denk je ‘Waar praat je over met je luchtvaart!’. In die OK zou je in Nederland nog niet willen wonen, laat staan geopereerd worden.
Toen ik ‘m voor het eerst zag had ik net met een bergje Nederlanders in de stad gezeten. De keuze bestond uit rijst met kip, nshima met kip, rijst met beef, nshima met beef.
Er waren een aantal medische studenten vanuit Kalabo (Paul en Mirna!) op weg naar Lusaka. Zij hadden daar 3 maanden onderzoek gedaan. Zoals wel vaker gebeurd, overnachten al die lui hier/bij ons omdat het te ver is om in 1 keer vanuit Kalabo naar Lusaka te rijden, zeker nu het natte seizoen weer is begonnen. Margriet zou mee maar werd helaas weggeroepen. Toen we terugkwamen ben ik haar even gaan opzoeken om de sleutels op de halen. Ze had net weer een kindje verloren en was zich al weer aan het voorbereiden op een sectio, die ze nu nog samen met David kan doen.
Vanmiddag verzuchtte ze “ Ik denk niet dat ik dit werk leuk ga vinden”. Veel tijd lijkt verloren te gaan aan mensen die niet of te laat komen opdagen (nu weer een de labman), vergaderingen die langzaam over niets gaan en veel sterfgevallen. ‘k Ben benieuwd. Een enorme wens tot steun overvalt me (van m’n moeder meegekregen). Ik voel mezelf ook af en toe best zielig omdat ik m’n baan heb opgegeven en maar moet afwachten hoe het allemaal uitpakt.
Je voelt de hele tijd de neiging om tegen iedereen (alleen is dat niemand....) te zeggen “Ja, ik hoe hier ook het een en ander en zit met niet te vermaken”. En het stomme is, dat is ook echt zo. Ik haa me vermaken enzo. Ik zit hier voor de fantastische ervaring en dat is het zeker! Mijn correspondentie met de rest van de wereld over Aviassist (Luchtvaart) projecten begint nu echt op gang te komen. Ik kreeg zowaar ene spoedmailtje van een contact bij de Wereldbank in Washington waar ik gelijk vanavond weer mee aan de slag moest. Gelijk morgenvroeg even proberen een lijntje te pakken te krijgen (telefoonlijntje) om te kunnen mailen.
Maar laten we wel zijn, mocht het echt niet bevallen (mij of Margriet) dan kunnen we binnen 2 maanden retour zijn (opzegtermijn van 2 maanden). Alles is hier zo ongelooflijk wennen dat je toch bij tijd en wijle dit soort moment zult hebben. Zaak is alleen dat het er niet teveel moeten worden.
En laten we wel zijn, wilden ook niet blijven waar we zaten: ik als forens in Hoofddorp en Margriet als ‘ziekenhuissukkel’ in Zoetermeer. Er is een tijd van spelen en een tijd van dingen doen en echt ‘beleven’.
Morgen vroeg landt er voor het eerst in onze tijd hier een vliegtuig op Kaoma airstrip. Het veldje ligt hier zo’n 500 meter vandaan dus met een beetje mazzel moet ik het horen aankomen. Dat wordt dus rennen met de fotocamera. Er is vandaag een frans echtpaar, dat op weg was van Mongu (nog verder naar het westen) naar Lusaka bij een auto ongeluk betrokken geweest. Niet echt heel ernstig maar omdat de auto total loss is en de vrouw niet in de bus kan vanwege haar gebroken schouder, worden ze morgen uitgevlogen door of de Zambian Flying Doctor Service (ZFDS) of een Zuid-afrikaanse organisatie. Wellicht wordt het dus zowaar druk op het vliegveld. Eigenlijk niet te hopen want 2 vliegtuigen voor 1 echtpaar gaat erg duur worden. Maar voor mij en alle kindertjes zou het ongetwijfeld leuk zijn.
De ZFDS is, volgens Dr. Jellis, z’n doel een beetje voorbijgevlogen. Het is simpelweg te duur om voor de Zambianen toegankelijk te zijn. Worst case kan het ziekenhuis geloof ik wel een beroep op hen doen maar hoe het dan met de kosten gaat is niet duidelijk.
Iets wat ook wennen is, is de enorme stilte en donkerte ’s avonds op straat. Ik loop nogal geregeld naar het huis van David (ons toekomstige huis) en dat is dan toch wel even wennen.
Maar, om met m’n ouders te spreken, even spugen op beide vuisten en d’r voor gaan! Always look on the bright side of life.
Ik was eerst van plan om te kijken of ik aansluitend aan ons bezoek aan Lusaka op 9 december, misschien niet voor m’n werk naar Dar Es Salaam, Tanzania zou gaan. Maar misschien is dat niet zo’n goed idee. Ten eerste zal m’n nieuwe baas bij de de NLA het een beetje raar vinden, wellicht, als mijn eerste contact met hem bestaat uit een verzoek om op reis te gaan. Verder zou het betekenen dat Margriet het hele eind alleen terug moet rijden en dat is misschien nu voor ons allebei nog een beetje vroeg. Verder moeten we, zeker ook gezien bovenstaande overpeinzingen maar eerst even lekker samen blijven en rustig wennen.
‘k Ben vanmiddag even bij het weeshuis geweest. Daar kan ik vast ook wel iets nuttigs voor doen in mijn tijd hier. Helaas was de zuster die het heeft opgezet en het runt er niet dus ik heb er weinig van gezien. Alleen even kennis gemaakt met Anne, een Kaomaanse medewerker en ben ik uitgemaakt voro ‘Mukuwa’ (Zambiaans equivalent voor mzungu, oftewel bleekscheet!)
Ik heb vandaag een eerste aanzet gemaakt voor een voorstel richting de ambassade voor een aantal herstel/verbeterwerkzaamheden aan het huis. Daar is een potje voor en dat hebben we wel nodig. In het algemeen is het huis er trouwens prima aan toe hoor. Toen David hier kwam, 3 jaar geleden, was het echt onbewoonbaar door onder andere lekkage.
Ook wij hebben nu een kleine lekkage in de keuken dus dat moet even aangepakt worden. Daarnaast moet de ‘grass fence’ langs de voorkant van het huis vervangen worden. Verder zijn er twee raampjes gebroken en moet er wat verfwerk gebeuren.
Ook heb ik nog een beetje moeite met het wennen aan de werknemers hier bij huis. Daar heef Margriet gelukkig verder geen last van.
Vandaag kwam de tuinman Cisco naar me toe. Hij had ondertussen gezien dat ik een computer heb en vroeg zich af of ik iets voor hem zou willen uittypen. Komt’ ie met een keurig uitgeschreven velletje met daarop de uitnodiging voor z’n huwelijk. Geen probleem natuurlijk. Misschien moeten we toch maar kijken of we ze een tegemoetkoming geven voor het feit dat ze de 13e maand mislopen door de wisseling van de wacht.
Vooralsnog wel goddelijk trouwens dat we geen TV hebben. Actieve avonden met lezen of schrijven.
We schrijven ondertussen 22.04 en ik hoop dat Margriet zo thuis komt.
Stand sectio’s Margriet: 4
Welterusten,
Veel liefs,
Margriet en Tom
Lieve luitjes,
Eindelijk weer een berichtje van mij. Voor het eerst achter de computer in Kaoma na vier dagen hard werken. Ik moet nog wel erg wennen aan de werkwijze hier alhoewel ik het gevoel heb dat ik al een klein beetje begin te wennen. Gisteren zag ik het even niet meer zitten, twee ernstig zieke mensen en ik weet nog niet welke medicijnen er nu wel zijn en de doseringen. David was onvindbaar, dus zoek het dan maar uit. In vier dagen werken al vijf mensen overleden waaronder 1 babytjs. Dat gebeurd in Zoetermeer nog niet eens in de vier weken gelukkig. Ook al drie sectio’s (keizersnede) in drie dagen waarvan twee i.v.m. een uitgezakte navelstreng en een i.v.m. eclapsie (zwangerschapsvergiftiging). Dus veel acute geneeskunde en veel te leren in maar 4 dagen. Normaal doet David plus minus 2 keizersnedes vanwege bovengenoemde in een jaar. Ik heb dus nu al de naam in het ziekenhuis dat ik een “busy hand” ben. Ik hoop niet dat de afgelopen dagen kenmerkend is voor de komende jaar.
Vandaag moest David weg waardoor ik de hele dag alleen was. Zag ik erg tegen op maar het ging uiteindelijk wel redelijk.
Ik moet wel elke avond de boeken in want er valt nog veel te leren. Ik ben ook al druk aan het echoen ook al heb ik soms geen flauw idee wat ik zie. (Een leuke taak voor Mark en Suus als jullie langs komen). Gisteren samen met David een dame geechood met een Mola zwangerschap (tumormassa zonder baby) eits wat zelden voorkomt maar natuurlijk meteen in mijn eerste week.
Beeregaonstied (is geen Lozi)
Tot later, Luhile.
Vrijdagavond
22.00 uur en ik ben compleet op. Veel nieuwe indrukken, hard werken hakken er toch in. Vandaag weer een grote ingreep gedaan en David maar zeggen dat het wel meevalt wat betreft operaties! 4 grote operaties in een week vind ik best veel als je bedenkt dat je een halve dag bezig bent m uiteindelijke iedereen en alles te mobiliseren en de ingreep te doen en vervolgens nog al het andere in het ziekenhuis gedaan moet worden. En dan te bedenken dat David dat al die tijd alleen heeft moeten doen en ik dus straks ook. David en ik hebben de afgelopen week toch echt allebei hard gewerkt. Vanavond bij David gebarbecues. Lekker in onze toekomstige tuin gezeten en naar de vallei gestaard. Ik denk dat dat in de toekomst nog wel vaker zal gebeuren. Nu een weekend vrij. Tijd om een beetje van Kaoma te zien. Tot nu toe heb ik alleen nog maar de weg van huis naar het ziekenhuis gezien (plusminus 200 meter). Tom probeert een echte Zambiaanse kaars in een fles te krijgen, maar het kromme ding breekt meteen. Volgende week is het mijn dienst week, ‘k ben benieuwd. Ik zal er nog maar niet teveel over nadenken.
Ons gastenhuisje begint al echt ons huisje te worden alhoewel het me heerlijk lijkt om onze eigen spullen in ons heuse echte huis met meerdere kamers te zien.
Vandaag onze eerste post ontvangen!!! Vier ontzettende leuke kaarten!!! Voelt goed!! Dank daarvoor.
Vandaag leek het er even op dat we de hele dag geen stroom zouden hebben wat met name natuurlijk voor Tom absoluut niet leuk is. De diesel was gisterenavond namelijk echt op. We hadden steeds ’s ochtends en ’s avonds stroom. Maar wonder boven wonder ging de stroom al om 15.15 uur aan. Er is weer nieuwe diesel uit Lusaka gekomen. Ik was bijna vanaf de poli even naar Tom gelopen om hem te waarschuwen maar hij was al gewaarschuwd en kon dus naar hartelust weer typen. Ook het mailen lijkt nu goed te gaan in tegenstelling tot begin deze week. Onze modem werkt namelijk niet hier dus nu lene we steeds de modem van David. Waarschijnlijk neemt de vriend van David een andere modem voor ons mee als hij naar Kaoma komt. Kortom, alles begint een beetje te lopen. Ik ga nu Tom vergezellen onder onze grote klamboe. Tot later maar weer.
Zaterdag 25 November
Mijn eerste vrije dag in Kaoma. Bevalt goed kan ik wel vertellen. Eerst een beetje uitgeslapen alhoewel dat niet heel erg makkelijk gaat aangezien je hier al vroeg allerlei geluiden hoort. Uitgebreid met Tom ontbeten en vervolgens op ontdekkingsreis in Kaoma te gaan. Tom was wel al enkele keren in eht dorpje geweest maar voor mij was het de eerste keer. Nog best een redelijk plaatsje. Het viel ons allebei mee wat je hier allemaal kunt kopen. We hadden ons namelijk voorbereid op allee de hele basale dingen zoals bloem, suiker en zout e.d. maar dat valt best mee. Natuurlijk geeft wel alles wat geimporteerd is een prijskaartje maar dat is voor ons niet het grootste probleem.
Zaterdag tegen het einde van de middag werd Margriet toch weer weggeroepen. De Provincial Health Office (PHO) bracht redelijk onverwacht een bezoek en er moesten dus allerlei zaken besproken worden. Het was met name een supervisie door PHO over het districtsbestuur van het district Kaoma. Er leek nogal wat ruimte te zijn voor verbetering maar daarover verteld Margriet misschien wel meer.
Dit weekend hebben we onze dagmedewerkers (Lyomes & Cisco) vrijgegeven. Normaal gesproken hebben zij 1 ,5 dag per week vrij. Er heeft hier een tijdje een co-assistent, Esther, gezeten die ze op odnderdagmiddag en vrijdag vrij gaf maar dat kwam de heren niet zo goed uit. Iets wat wij alleen over het hoofd hadden gezien is dat we nog geen hondevoer hebben.....toch lastig hoor zo’n absoluut incompleet huis! De hond krijgt hier altijd nshima (nationaal basisvoedsel, zeg maar wat bij ons de aardappel is) met wat brokken vlees. Maar helaas kopen de heren dat ook altijd. Hopelijk kan ik iets regelen met de nachtwacht die om 18.00 aankomt. Hij kan waarschijnlijk in elk geval nshima koken. Helaas voor Max wordt het dan een karige maaltijd. David had ons al gewaarschuwd dat we goed over het vrijgeven van de medewerkers moesten nadenken, zeker nu we nog eigenlijk nauwelijks een huishoudig hebben. Volgend weekend wordt het dus 1 op zaterdochtend werken en 1 op zondagochtend werken. Zodra we weten hoe we nshima koken en zodra we een koelkast hebben waarin we het vlees kunnen bewaren, kunnen we het natuurlijk prima zelf doen.
Langzaam trekken de wolken Kaoma binnen. IN de verte gonst af en toe een donderslag maar de regen laat nog even op zich wachten. De bewolking is leuk voor ons want het brengt een beetje schaduw. Vandaag is het daardoor lekker koel. Maar de lokale bevolking wacht met angst en beven op de regen want de zaden zitten in de grond. Te late regen betekent verdroogde zaden en dus een slechtere oogst in het voorjaar.
ZONDAG 26 NOVEMBER
Ook vandaag in haar vrije weekend ontkomt Margriet niet aan werk. Om 6.45 gaat het wekkertje al. Omdat de PHO hier nu is, is er gisteren bedacht dat Margriet die gelegenheid mooi kan gebruiken om een health centre in het district te bezoeken. De PHO gebruikt deze aangelegenheid om te kijken wat de District Health Office (DHO) er van terecht brengt. Alle health centres, zeg maar plattelandspolikliniekjes, vallen onder de verantwoordelijkheid van de DHO. Het lijkt erop, en dat is wel een goed en leuk teken. Dat het PHO team geen tijd verloren laat gan. Maandagochtend moeten ze weer verder naar Lusaka en dus willen ze hun tijd hier zo goed mogelijk gebruiken.
Het zal nog wel even duren voor Margriet aan dit soort werkschema’s gewend is. Het pleit er in elk geval voor om in een later stadium weg te gaan als ze een weekend vrij heeft want zo komt er van uitrusten natuurlijk niks! Volgende week heeft Margriet dienst (overdag en ’s nachts) terwijl ook volgend weekend zij de pineut is. Het weekend daarna, dat van 9 december, gaan we waarschijnlijk een lang weekend naar Lusaka. We moeten allerlei spulletjes kopen. Een van die dingen is dat ik hoop dat we een solar energie systeem kunnen kopen. Ik heb al een offerte aangevraagd bij een van origine Nederlands bedrijfje. De vraag is even of ze dingen op voorraad hebben en hoe we eventueel de kosten gaan verdelen tussen ons en de ambassade. Er zijn namelijk vaak voor dit soort verbeteringen aan de huizen potjes beschikbaar. Omdat een solar systeem niet goedkoop is, hoop ik dat we een bijdrage van de ambassade kunnen krijgen. Ik ga ook met het bedrijf praten (Suntech) over of ik wellicht hun vertegenwoordiger in de Western Province zal worden. In eerste instantie reageerden ze enthousiast op mijn suggestie.
Ik heb vanochtend een tijdje zitten werken voor de NLA (Nederlandse Luchtvaart Autoriteit voor degenen die dat nog niet wisten) mijn werkgever hier. Dit dan in mijn innovatieve kantooromgeving, ook wel veranda geheten.
Daar ga ik dadelijk even weer mee verder. Waarschijnlijk ga ik in Lusaka ook een fax kopen zodat ik beter bereikbaar ben. Verder heb ik wat Afrikanistiek zitten doen, moestuin water gegeven, de watertank bijgevuld. En dat allemaal met getrommel op de achtergrond. Richting stadscentrumpje zit namelijk de gevangenis en daar wordt een groot deel van de tijd gedood met getrommel. Dat maakt Afrika wel compleet!
MAANDAG 27 NOVEMBER
Ik heb vandaag ene houten bed besteld van 140x200cm. Doenrdag zou het klaar moeten zijn. Het wordt gemaakt door de Ndala JoinAry van meneer Maseka. Hij is de nige met een elektrische cirkelzaag en een eletrische houtdraaibank. Het ging wel redelijk professioneel. Ik kreeg keurig een recu voor de aanbetaling. Tegen deze bedragen kan zelfs de IKEA niet op!
Dinsdagavond 28 november
Dit is de eerste week waarin Margriet dienst heeft. Ik voel me aardig schuldig. ‘k Weet nu al dat ze gaat zeggen dat dat onzin is, maar goed. Ik zit daar lekker abstract te werken aan luchtvaart, terwijl als je nu voor het eerst het ziekenhuis hebt gezien, de OK, dna denk je ‘Waar praat je over met je luchtvaart!’. In die OK zou je in Nederland nog niet willen wonen, laat staan geopereerd worden.
Toen ik ‘m voor het eerst zag had ik net met een bergje Nederlanders in de stad gezeten. De keuze bestond uit rijst met kip, nshima met kip, rijst met beef, nshima met beef.
Er waren een aantal medische studenten vanuit Kalabo (Paul en Mirna!) op weg naar Lusaka. Zij hadden daar 3 maanden onderzoek gedaan. Zoals wel vaker gebeurd, overnachten al die lui hier/bij ons omdat het te ver is om in 1 keer vanuit Kalabo naar Lusaka te rijden, zeker nu het natte seizoen weer is begonnen. Margriet zou mee maar werd helaas weggeroepen. Toen we terugkwamen ben ik haar even gaan opzoeken om de sleutels op de halen. Ze had net weer een kindje verloren en was zich al weer aan het voorbereiden op een sectio, die ze nu nog samen met David kan doen.
Vanmiddag verzuchtte ze “ Ik denk niet dat ik dit werk leuk ga vinden”. Veel tijd lijkt verloren te gaan aan mensen die niet of te laat komen opdagen (nu weer een de labman), vergaderingen die langzaam over niets gaan en veel sterfgevallen. ‘k Ben benieuwd. Een enorme wens tot steun overvalt me (van m’n moeder meegekregen). Ik voel mezelf ook af en toe best zielig omdat ik m’n baan heb opgegeven en maar moet afwachten hoe het allemaal uitpakt.
Je voelt de hele tijd de neiging om tegen iedereen (alleen is dat niemand....) te zeggen “Ja, ik hoe hier ook het een en ander en zit met niet te vermaken”. En het stomme is, dat is ook echt zo. Ik haa me vermaken enzo. Ik zit hier voor de fantastische ervaring en dat is het zeker! Mijn correspondentie met de rest van de wereld over Aviassist (Luchtvaart) projecten begint nu echt op gang te komen. Ik kreeg zowaar ene spoedmailtje van een contact bij de Wereldbank in Washington waar ik gelijk vanavond weer mee aan de slag moest. Gelijk morgenvroeg even proberen een lijntje te pakken te krijgen (telefoonlijntje) om te kunnen mailen.
Maar laten we wel zijn, mocht het echt niet bevallen (mij of Margriet) dan kunnen we binnen 2 maanden retour zijn (opzegtermijn van 2 maanden). Alles is hier zo ongelooflijk wennen dat je toch bij tijd en wijle dit soort moment zult hebben. Zaak is alleen dat het er niet teveel moeten worden.
En laten we wel zijn, wilden ook niet blijven waar we zaten: ik als forens in Hoofddorp en Margriet als ‘ziekenhuissukkel’ in Zoetermeer. Er is een tijd van spelen en een tijd van dingen doen en echt ‘beleven’.
Morgen vroeg landt er voor het eerst in onze tijd hier een vliegtuig op Kaoma airstrip. Het veldje ligt hier zo’n 500 meter vandaan dus met een beetje mazzel moet ik het horen aankomen. Dat wordt dus rennen met de fotocamera. Er is vandaag een frans echtpaar, dat op weg was van Mongu (nog verder naar het westen) naar Lusaka bij een auto ongeluk betrokken geweest. Niet echt heel ernstig maar omdat de auto total loss is en de vrouw niet in de bus kan vanwege haar gebroken schouder, worden ze morgen uitgevlogen door of de Zambian Flying Doctor Service (ZFDS) of een Zuid-afrikaanse organisatie. Wellicht wordt het dus zowaar druk op het vliegveld. Eigenlijk niet te hopen want 2 vliegtuigen voor 1 echtpaar gaat erg duur worden. Maar voor mij en alle kindertjes zou het ongetwijfeld leuk zijn.
De ZFDS is, volgens Dr. Jellis, z’n doel een beetje voorbijgevlogen. Het is simpelweg te duur om voor de Zambianen toegankelijk te zijn. Worst case kan het ziekenhuis geloof ik wel een beroep op hen doen maar hoe het dan met de kosten gaat is niet duidelijk.
Iets wat ook wennen is, is de enorme stilte en donkerte ’s avonds op straat. Ik loop nogal geregeld naar het huis van David (ons toekomstige huis) en dat is dan toch wel even wennen.
Maar, om met m’n ouders te spreken, even spugen op beide vuisten en d’r voor gaan! Always look on the bright side of life.
Ik was eerst van plan om te kijken of ik aansluitend aan ons bezoek aan Lusaka op 9 december, misschien niet voor m’n werk naar Dar Es Salaam, Tanzania zou gaan. Maar misschien is dat niet zo’n goed idee. Ten eerste zal m’n nieuwe baas bij de de NLA het een beetje raar vinden, wellicht, als mijn eerste contact met hem bestaat uit een verzoek om op reis te gaan. Verder zou het betekenen dat Margriet het hele eind alleen terug moet rijden en dat is misschien nu voor ons allebei nog een beetje vroeg. Verder moeten we, zeker ook gezien bovenstaande overpeinzingen maar eerst even lekker samen blijven en rustig wennen.
‘k Ben vanmiddag even bij het weeshuis geweest. Daar kan ik vast ook wel iets nuttigs voor doen in mijn tijd hier. Helaas was de zuster die het heeft opgezet en het runt er niet dus ik heb er weinig van gezien. Alleen even kennis gemaakt met Anne, een Kaomaanse medewerker en ben ik uitgemaakt voro ‘Mukuwa’ (Zambiaans equivalent voor mzungu, oftewel bleekscheet!)
Ik heb vandaag een eerste aanzet gemaakt voor een voorstel richting de ambassade voor een aantal herstel/verbeterwerkzaamheden aan het huis. Daar is een potje voor en dat hebben we wel nodig. In het algemeen is het huis er trouwens prima aan toe hoor. Toen David hier kwam, 3 jaar geleden, was het echt onbewoonbaar door onder andere lekkage.
Ook wij hebben nu een kleine lekkage in de keuken dus dat moet even aangepakt worden. Daarnaast moet de ‘grass fence’ langs de voorkant van het huis vervangen worden. Verder zijn er twee raampjes gebroken en moet er wat verfwerk gebeuren.
Ook heb ik nog een beetje moeite met het wennen aan de werknemers hier bij huis. Daar heef Margriet gelukkig verder geen last van.
Vandaag kwam de tuinman Cisco naar me toe. Hij had ondertussen gezien dat ik een computer heb en vroeg zich af of ik iets voor hem zou willen uittypen. Komt’ ie met een keurig uitgeschreven velletje met daarop de uitnodiging voor z’n huwelijk. Geen probleem natuurlijk. Misschien moeten we toch maar kijken of we ze een tegemoetkoming geven voor het feit dat ze de 13e maand mislopen door de wisseling van de wacht.
Vooralsnog wel goddelijk trouwens dat we geen TV hebben. Actieve avonden met lezen of schrijven.
We schrijven ondertussen 22.04 en ik hoop dat Margriet zo thuis komt.
Stand sectio’s Margriet: 4
Welterusten,
Veel liefs,
Margriet en Tom
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
