Staking in het ziekenhuis

Lieve luitjes,

Alweer brief nummer 10. Ongelofelijk dat we hier al weer 8 maanden wonen. Aan de ene kant lijkt het gisteren dat we op Schiphol stonden en aan de andere kant is het leven hier al zo vertrouwd dat het is alsof we hier al eeuwen wonen.
Ach ja dat gevoel zullen we nog wel heel lang houden. Vandaag is misschien ook niet zo’n goede dag om een brief te schrijven. Vandaag was namelijk zo’n dag dat je overal tegen aan het vechten bent. Dat je soms denkt waarom zit ik hier. Maar nu na een heerlijk vers broodje met Ned. kaas en een heerlijk NL muziekje en een haardvuurtje is het ook allemaal weer zo relatief. Soms komen alle dingen namelijk allemaal tegelijk. Volgens een beetje geheim taal.
Het begon vanochtend al met het verhaal van Jaap dat hij gisteren te laat was geroepen bij een stuit bevalling. Soms moet je de verpleging alles tien keer zeggen.
Vervolgens een onenigheid met het district waarvan ik dacht dat het al drie weken geleden opgelost was. Nu werd er tijdens haar afwezigheid weer anders besloten en moest ik dus vanmiddag de boel weer gaan rechtzetten. Even duidelijker uitgelegd: David heeft in zijn laatste jaar hier een project voorstel geschreven samen met het district om alle Health Centres van radio’s te voorzien zodat er goed overleg mogelijk is met het ziekenhuis. Een van de radio’s zou in de “ambulance”van het ziekenhuis komen. Nu zat ongeveer een maand geleden die radio in de auto van het district. Toen ik dat ter sprake bracht op de vergadering van het district, gaf iedereen mij gelijk en werd besloten dat zou worden uitgezocht of het mogelijk was dat het district een radio voor het ziekenhuis zou kunnen kopen. Ik ben daar toen achteraan geweest maar het was een te kostbare zaak. Vandaag was er weer een vergadering waar ik helaas niet bij was aangezien het mijn OK dag is. Toen ik vanmiddag aan Jaap vroeg wat er besloten was zei hij dat de radio volgens enkele leden van het district in de auto van het district moest. Kortom ik moest weer het bewijs leveren dat in het voorstel toch echt stond dat de radio voor de ambulance bedoeld is. Waarschijnlijk komt het nu allemaal wel goed maar soms ben je dat vechten een beetje zat. Het lijkt nu steeds of ik de kwade pier is terwijl ik gewoon probeer te verdedigen waar het ziekenhuis recht op heeft.
Toen ik thuis kwam was Tom met de buurman aan het discussiëren over een stuk land dat volgens hem van hem is terwijl het binnen onze grenzen liggen. Deze buurman bezit ongeveer half Kaoma en gaat dan moeilijk doen over 15 meter op ons terrein.
Vervolgens kwam Jaap ons meedelen dat de directeur een aanklacht heeft gekregen omtrent de brilletjes van Rontgenfilm die het ziekenhuis heeft verkocht vanwege de eclips.
Nu na zo’n dag heb je af en toe wel de vraag waarom we hier zitten. Gelukkig zijn die dagen sporadisch want over het algemeen is het hier een waar paradijs.
Zoals bijvoorbeeld twee weekenden geleden toen we lekker een lang weekend naar Kafue park zijn geweest om onder andere de eclips te bewonderen.
Op donderdag ochtend zijn we naar het park gereden en hebben ergens midden in het noordelijk deel van het park gepicknickt terwijl het langzaam steeds donkerder werd. Op het moment suprème kon je de bril afdoen en gewoon naar de maan kijken die een schitterende halo om zich had. Net voor de totale verduistering hing er in het park een heel erg mysterieuze sfeer met heel erg onwerkelijke kleuren. Werkelijk erg mooi om te aanschouwen. Vervolgens hebben we op weg naar onze slaapplaats een olifant, schitterende vogels een krokodil, apen gezien. Nadat we ons tentje hadden opgezet tussen de vele andere makuwa’s (blanken) zijn we nog op nachtsafari geweest en hebben we nog meer olifanten gezien en een luipaard. Werkelijk schitterend. Helaas waren we alleen onze koffer met kleding vergeten zodat het een beetje erg koud was. Gelukkig was de health advisor van de ambassade er ook met zijn chauffeur en hebben we dus wat kleren kunnen lenen. Anders hadden we ons weekendje af moeten breken. ’s ochtends en ’s avonds is het namelijk toch echt te koud voor een mini rokje of een korte broek. De dag er na zijn we naar Mukambi lodge gereden dat in het zuidelijk deel van Kafue park ligt. Daar hadden we afgesproken met een Nederlander die samen met een blanke Zimbabwaan een safari bedrijf heeft.
(Vanaf nu is ik= Tom) Ik was hen op het spoor gekomen via een reisprogramma dat over Zambia ging. Margriet d’r ouders hadden dat opgenomen en we hebben het bekeken toen we in maart in NL waren. Er kwam een Nederlander in voor die met het 1 en ander bezig was op het gebied van safari’s in Zambia. In de aftiteling van de documentaire heb ik z’n naam en de naam van z’n bedrijf opgeschreven. Toen de volgende dag even flink surfen op het internet bij Margriet d’r ouders en voila. Het contact was geboren. Ik heb een aantal keren telefonisch contact met hem gehad in NL en over de mail. Nadat een ontmoeting een paar keer was fout gelopen, besloten we elkaar hier dan maar in Zambia te treffen. Zij verwachtten rond de eclips in Zambia te zijn. Ze grepen die major event (nog nooit zoveel toeristen in Zambia gezien het leek wel Tanzania) aan om een aantal investeerders en mensen van het Wereld Natuurfonds hun plannen te ontvouwen. In de week voor de eclips hebben ze Mukambi lodge overgenomen. Dat is zo ongeveer de dichts bij zijnde lodge voor ons. We waren er al een aantal keren geweest voor een bakje koffie en met Tom’s ouders. Het ligt namelijk min of meer op de weg naar Lusaka. Tegen de tijd dat je daar aankomt heb je ongeveer het slechtste stuk weg gehad en ben je echt toe een even de pootjes strekken. Zij hadden ons uitgenodigd om rond de eclips te komen. Toen we daar dus vrijdagmiddag aankwamen bleken er zich weer allerlei Afrikaanse toestanden af te spelen. Er bleken namelijk 24 mensen op de officiele en aangekondigde manier te zijn geboekt maar er verschenen maar liefst 60 mensen! Een aardige uitdaging voor wat onderdak betreft en eterij en zo. Maar door toeval hadden ze (uit een ander park waar ze met de eclips zelf hadden gezeten) een hoop grote tenten meegenomen. Lang niet iedereen echt tevreden natuurlijk. Je betaalt fikse dollars voor een mooie lodge en eindigt in een tent zonder water, wc etc. Maar goed, het enige andere alternatief was de straat op (= geen alternatief want in een omtrek van een paar uur rijden was absoluut geen andere accommodatie te vinden). Ik wilde met het bedrijf praten om eens te kijken of ik wellicht iets voor hen kan betekenen. Uiteindelijk gooi je zo dus een aantal hengeltjes uit en wellicht dat er 1 iets wordt. Ik ga voor hun eens de charter (luchtvaartmaatschappijtjes) in kaart brengen. Ze willen namelijk uiteindelijk een keten van een aantal lodges in een aantal verschillende parken starten. Om de goed betalende Amerikanen (en anderen) te trekken, moet je ze verschillende locaties kunnen bieden en een efficiënte manier om van de ene lodge naar de andere te reizen. Ze hebben momenteel al 2 lodges en zijn druk bezig met nog 2 anderen. Verder willen ze een kliniekje opzetten voor de bevolking in de gebieden waar ze actief zijn en daar willen ze misschien Margriet d’r expertise voor gebruiken.
Tom is er deze week nog niet aan toegekomen om er in te duiken maar goed, misschien volgende week.
Daarnaast heeft ook Philips Medical Systems (PMS,jaja, Marcel!) in eerste instantie positief gereageerd op Tom’s aanbod van diensten. PMS is druk bezig om hier een project van de grond te trekken dat alle X ray apparatuur en OK uitrusting zou moeten verbeteren. Aangezien ze het willen financieren met behulp van een fonds waar Tom veel ervaring mee heeft, valt daar misschien iets mee te doen. Ook Margriet d’r ideeën over wat voor soort uitrusting de OK’s zouden moeten krijgen zijn welkom.
Voor we gaan slapen nog even een positief bericht. Sinds gisteren is de staking officieel over. Dat wil zeggen in ieder geval voor deze maand. De regering heeft een salarisverhoging van 80 tot 96 procent beloofd. Hopelijk staat dat ook op de payslip van Juli anders vrees ik het ergste. Daarover later meer het is nu tijd om te gaan slapen. Welterusten en tot gauw.
Onze buurman, Brian, was degene die we destijds hadden aangenomen om allerlei klussen rond en in het huis te regelen. Maar na verloop van tijd (6 maanden) had hij van de 5 grote klussen er nog maar 1 geklaard. De mensen die hij aan het werk zette waren wel vaklui. Die worden hier per klus van de straat gepikt en zijn dus niet in vaste dienst. We hebben Brian bedankt voor z’n diensten en vervolgens een aantal van die mensen (schilder, metselaars etc.) zelf in de arm genomen. Dat betekende wel meer werk voor Tom in het toezicht en het aangeven wat we precies wilden maar goed, zo bleef in elk geval de vaart erin. Op een gegeven moment zag Brian dat de metselaars in onze tuin bezig waren met het maken van blocks. Dat zijn grote stenen van cement die in een mal worden gemaakt (die hadden we ook al zelf laten maken). Zo lagen er een goede 700 blocks in de tuin. Die waren nodig voor de restauratie van Stanley huis naast het onze, verbetering van het nachtwakersonderkomen en zo nog wat meer klusjes. De dag nadat Brian dat had gezien kwam hij met 1 of ander kulsmoesje naar Tom toe. Na verloop van tijd zei hij terloops dat een stuk grond dat wij in gebruik hebben (en dat bij ons weten bij de tuin hoort) eigenlijk aan hem toebehoort. Een echte hollandse burenruzie dus! Wij stelden meteen dat als hij kadasterstukken overleggen zou, wij zeker het stukje grond zouden afstaan. Het ging om ongeveer 50 vierkante meter. En dat terwijl alle grond naast ons ( een stuk van 100m bij 300m!) ook al van hem is (om nog maar te zwijgen over grote stukken van Kaoma). Enfin, tijdje niets van gehoord totdat ik naar NL was. Toen kwam ‘ie Margriet nog eens lastig vallen maar gelukkig zei Margriet precies hetzelfde als ik: geen probleem als er effe bewijs ligt. Eind van het verhaaltje is dat we bij de District Director of Health (zeg maar Margriet haar lokale baas) werden geroepen. Hij zou gaan bemiddelen. Wij vermoeden dat het allemaal onder 1 hoedje zou worden gespeeld maar de DDH bleek het geheel met ons eens te zijn. Hoe dan ook, na de brand en de verwoesting van de grassfence dacht Brian dat we waarschijnlijk wel zouden inbinden en de fence op de nieuwe grens zouden zetten. Maar helaas, we hadden nog geen bewijs gezien en dus hebben we de fence op dezelfde plek weer opgetrokken. Toen stonden er de volgende dag een aantal mensen van het kadaster met Brian op de stoep. Wij blij. Eind van het liedje (anders wordt het wel een erg lang verhaal) is dat wij hebben gezegd onze schutting op te schuiven zodra wij een brief van het kadaster hebben waaruit blijkt dat Brian’s verhaal klopt.
Zoals sommigen van jullie weten ben ik in juni kort voor m’n werk in NL geweest. Ik moest een praatje houden op een conferentie in Zuid-Afrika en wilde graag een aantal dingen in NL doen. Uiteindelijk ben ik een goede 2 weken weg geweest. Een paar dagen Zuid-Afrika en vervolgens een ruime week NL. Toch wel een groot voorrecht om zo even terug te kunnen. uiteindelijk net op tijd terug voor de zonsverduistering.
Met m’n werk gaat het steeds beter. Ik weet mezelf eigenlijk prima elke dag te dwingen van zo 8.30 tot 13.00 op kantoor te zitten. Wat wel leuk is is dat het grote project en contract waar ik al bijna 4 jaar aan werk (namelijk de noodstroomvoorziening op 2 vliegvelden in Tanzania) eindelijk helemaal rond is. Ik heb voor elkaar gekregen dat Herfkens de helft betaald, de Europese Investerings Bank de andere helft leent aan Tanzania en de contracten getekend zijn. Leidde wel tot een vreugdekreet!
Met de boekingen in Kaoma lodge (lees ons huis) loopt het overigens prima. We staan aan de vooravond van het bezoek van Mielle. Voor sommigen van jullie bekend als onze vriendin en huisgenoot, voor de meesten misschien als 1 van de 2 ceremoniemeesters op ons huwelijk. Dan, in de tweede helft van augustus komen Margriet d’r ouders. Aansluitend komen misschien Paulien en Klaas. Rond de 2e helft van November komen dan Barend en Susanne. Dan zullen we daartussen door zelf nog ergens met vakantie ‘moeten’. In zoverre moeten, dat we eens per jaar een ticket van Buitenlandse Zaken krijgen maar pas nadat je 10 maanden werkzaam bent en als je nog tenminste 6 maanden werkzaam blijft. Gezien ons huidige contract betekent dat ongeveer dat het ergens in oktober, november of december zal moeten gebeuren. Een gezien de boekingen waar we het net over hadden….
We zijn er nog niet uit of we dat verlof naar NL zullen gaan of eens lekker hier in de regio gaan rondkijken.
Nou, dat was het weer voor deze brief. Veel liefs,

Margriet en Tom